«بِسْمِ اللَّه الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، هذا ما اَوْصي بِهِ الْحُسَينُ بْنُ عَلِيٍّ اِلي اَخيِهِ مُحَمّدِ بْنِ الْحَنَفِيَّةِ اَنَّ الْحُسَيْنَ يَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلاَّاللَّه وَحَدهُ لا شَرِيْكَ لَهُ وَاَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ جاءَ بِالْحَقِّ مِنْ عِنْدِهِ وَاَنَّ الْجَنَّةَ حَقٌّ وَالنّارَ حَقٌ وَالسَّاعَةَ آتِيَةٌ لارَيْبَ فيها وَاَنّ اللَّه يَبْعَثُ مَنْ فِي الْقُبُورِ وَاَنَّي لَمْ اَخْرُجْ اَشِراً وَلا بَطِراً وَلا مُفْسِداً وَلا ظالِماً وَانَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ اْلإصْلاحِ فِي اُمَّةِ جَدِّي صلي الله عليه وآله وسلم اُرِيدُ اَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَاَنْهي عَنِ الْمُنْكَرِ وَاَسيرَ بِسِيرَةِ جَدِّي وَاَبي علي بْنِ اَبِي طالِبٍ فَمَنْ قَبِلَني بِقَبُولِ الْحَقِّ فَاللَّه اَوْلي بِالْحقِّ وَمَنْ رَدَّ عَلَيّ هذا اَصْبِرُ حَتّي يَقْضِيَ اللَّهُ بَيْنِي وَبَيْنَ الْقَومِ وَهُوَ خَيْرُالْحاكِمِينَ وَهذِهِ وَصِيَّتِي اِلَيْكَ يااَخِي وَما تَوْفِيقي اِلاّ بِاللَّه عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَاَليْهِ اُنِيبُ» [1] .

ترجمه و توضيح لغات

أَشِر (از أَشَرَ، يَأْشِرُ): طغيان و سركشي و خودخواهي. بَطِر: سرپيچي و تكبر در مقابل حق.

ترجمه و توضيح

امام عليه السلام هنگام حركت از مدينه به سوي مكه اين وصيتنامه را نوشت و با مهر خويش ممهور ساخته به برادرش محمد حنفيه تحويل داد:


«بِسْمِ اللَّه الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، اين وصيت حسين بن علي است به برادرش محمد حنفيه؛ حسين گواهي مي دهد به توحيد و يگانگي خداوند و گواهي مي دهد كه براي خدا شريكي نيست و شهادت مي دهد كه محمد صلي الله عليه وآله وسلم بنده و فرستاده اوست و آيين حق (اسلام) را از سوي خدا (براي جهانيان) آورده است و شهادت مي دهد كه بهشت و دوزخ حق است و روز جزاء بدون شك به وقوع خواهد پيوست و خداوند همه انسانها را در چنين روزي زنده خواهد نمود».

امام در وصيتنامه اش پس از بيان عقيده خويش درباره توحيد و نبوت و معاد، هدف خود را از اين سفر اين چنين بيان نمود:

«و من نه از روي خودخواهي و يا براي خوشگذراني و نه براي فساد و ستمگري از مدينه خارج مي گردم بلكه هدف من از اين سفر امر به معروف و نهي از منكر و خواسته ام از اين حركت، اصلاح مفاسد امت و احيا و زنده كردن سنت و قانون جدم رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم و راه و رسم پدرم علي بن ابي طالب عليه السلام است. پس هركس اين حقيقت را از من بپذيرد (و از من پيروي كند) راه خدا را پذيرفته است و هركس رد كند (و از من پيروي نكند) من باصبر و استقامت (راه خود را) در پيش خواهم گرفت تا خداوند در ميان من و اين افراد حكم كند كه او بهترين حاكم است. و برادر! اين است وصيت من بر تو و توفيق از طرف خداست، بر او توكل مي كنم و برگشتم به سوي اوست».