سليم بن قيس مي گويد: اين فشار و اختناق همچنان ادامه داشت ولي پس از شهادت حسن به علي [1] عليه السلام بيشتر و بلا و مصيبت بزرگتر گرديد و اولياي خدا در ترس دايمي و رعب شديد قرار گرفتند زيرا يا به قتل مي رسيدند و يا در حالت خفا و دوري از شهر و ديار خويش به سر مي بردند و در مقابل آنان دشمنان خدا از هر جهت پيروز و در اظهار ظلم و ستم و در اعمال بدعت، خود را آزاد مي ديدند.»

سليم اضافه مي كند: در اين اوضاع و احوال و دو سال قبل از هلاكت معاويه [2] حسين به علي عليه السلام عزم سفر حج كرد و عبداللَّه بن عباس و عبداللَّه بن جعفر را همسفر خود انتخاب نمود و در مكه از مردان و زنان بني هاشم و از گروه انصار افرادي را كه آن حضرت و بني هاشم مي شناختند دعوت به عمل آورد و به همه آنان مأموريت داد كه از افراد ذيصلاح و متعهد از صحابه ي رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله و از تابعين، براي شركت در جلسه اي كه قرار است در مني تشكيل شود دعوت كنند.

چون مدعوين، كه تعدادشان به هزار نفر بالغ مي گرديد، [3] در مني و زير خيمه ي حسين بن علي عليه السلام گرد آمدند، حضرت سخن آغاز كرد و پس از حمد و ثناي خداوند چنين فرمود: