مرحوم سيّد مرتضي رحمة اللّه عليه آورده است:

حضرت صادق آل محمّد، به نقل از پدران بزرگوارش عليهم السّلام حكايت فرمايد: در زمان مولاي متقّيان، امام عليّ عليه السّلام مدّتي باران نازل نشد.

پس عدّه اي از اهل كوفه نزد امام اميرالمؤمنين، عليّ عليه السّلام حضور يافته و ضمن اظهار ناراحتي از نيامدن باران، تقاضا كردند تا حضرت از درگاه خداوند، طلب نزول باران نمايد.

امام عليّ عليه السّلام خطاب به فرزندش حضرت ابا عبداللّه الحسين سلام اللّه عليه كرد و فرمود: اي حسين! حركت كن و براي اين اهالي از درگاه خداوند متعال درخواست بارش ‍ باران نما.

حضرت ابا عبداللّه الحسين طبق پيشنهاد پدر از جاي برخاست و ايستاد؛ و پس از حمد و ثناي الهي، بر پيامبر خدا و بر اهل بيت گراميش تحيّت و درود فرستاد؛ و آن گاه اظهار داشت:

اي خداوندي كه عطاكننده خيرات هستي، و بركات و رحمت هايت را مرتّب بر ما مي فرستي! امروز از آسمان، باران رحمت و بركت خود را بر ما بندگانت فرود فرست؛ و ما را از باران خير و بركت سيراب گردان.

و تمام موجودات تشنه را كامياب و سيراب گردان.

تا آن كه ضعيفان خوشحال و دلشاد گردند.

و زمين هاي مرده سرسبز و زنده در آيند؛ و بركات را ظاهر نمايند.

پس اي پروردگار جهانيان! دعا و خواسته ما بندگانت را مستجاب و برآورده فرما.

همين كه حضرت ابا عبداللّه الحسين عليه السّلام دعايش پايان يافت و آميّن گفت، ناگهان ابرهاي بسياري در آسمان پديدار شد و باران رحمت شروع به باريدن كرد و تمام مناطق را باران فرا گرفت.

به طوري كه بعضي از بيابان نشين هاي اطراف كوفه به خدمت امام عليه السّلام وارد شدند و گفتند: بارش باران، تمام حوالي كوفه را فراگرفته؛ و تمام باغات و نهرها پر از آب گرديده است. [1] .