زراره كه يكي از شاگردان و اصحاب امام صادق عليه السّلام است، از آن حضرت حكايت كند:

در زمان حضرت ابا عبداللّه الحسين عليه السّلام شخصي به نام عبداللّه بن شدّاد ليثي، دچار بيماري و تب سختي شده بود.

امام حسين عليه السّلام به جهت عيادت و ديدار او راهي منزلش شد، و چون كه حضرت خواست وارد منزل شود بلافاصله تب او برطرف گرديد؛ و مريض گفت: راضي شدم به حقّانيّتي كه از طرف خداوند متعال به شما اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السّلام ارزاني شده است تا جائي كه تب از شما فرار مي كند.

امام حسين عليه السّلام فرمود: قسم به خداوند! چيزي آفريده نشده است مگر آن كه تحت فرمان ما خواهد بود.

زراره گويد: سپس صدائي را شنيديم كه مي گفت: لبّيك يا ابن رسول اللّه! و آن گاه امام حسين عليه السّلام فرمود: آيا اميرالمؤمنين عليه السّلام تو را دستور نداده است كه فقط به افرادي نزديك شوي كه يا دشمن ما بوده و يا گناهكار باشد، كه سبب كفّاره گناهش شود، پس چرا به اين شخص روي آورده اي. [1] .