بنابر آنچه روايت كرده اند:

روزي حضرت ابا عبداللّه الحسين عليه السّلام از منزل خويش خارج شد؛ و برخي از دوستان مخفيانه دنبال حضرت حركت كردند.

پس مشاهده كردند كه حضرت در باغستاني مشغول بيل زدن زمين گرديد و در حين كار اين آيه شريفه قرآن أيَحْسَبُ الا نْسانُ أنْ يُتْرَكَ سُديً را تا آخر سوره مباركه تلاوت مي نمود.

و اشك از ديدگانش بر محاسن و صورت مباركش جاري بود.

اصحاب با ديدن اين صحنه همگي گريان شدند.

و پس از لحظاتي سكوت، يكي از اصحاب، از حضرت سؤالي كرد؛ و حضرت جواب او را داد.

آن شخص بعد از آن گفت: به خدا سوگند! كه حقّ براي شما روي آورد؛ ولي طايفه ات نپذيرفتند.

امام حسين عليه السّلام به آن شخص خطاب كرد و فرمود: خاموش باش و ساكت شو، كه همانا وعدگاه الهي، روز جدائي حقّ از باطل فرا خواهد رسيد. [1] .