در كتاب مناقب آل ابي طالب آمده است:

حضرت ابا عبداللّه الحسين عليه السّلام يكي از فرزندان خود را به مكتب خانه اي فرستاد.

پس از گذشت چند روزي، معلّم - كه عبدالرّحمان سلمي نام داشت - سوره مباركه «الحمد» را به وي تعليم نمود.

بعد از آن كه فرزند، از مكتب به منزل مراجعت كرد، سوره حمد را براي پدرش امام حسين عليه السّلام قرائت نمود.

امام سلام اللّه عليه، به جهت اين آموزش معلّم، مبلغي معادل يك هزار دينار؛ و نيز هزار حُلّه به وي اهداء كرده و او را تشويق و دل گرم نمود، همچنين دهانش را پُر از دُرّ كرد.

شخصي كه شاهد اين جريان بود، از اين برخورد تعجّب كرد و سپس لب به اعتراض گشود؛ و اظهار داشت: آيا آن همه هدايا به يك معلّم پرداخت مي شود؟!

امام حسين عليه السّلام در پاسخ به او، با متانت چنين فرمود: اين هدايا نسبت به كار معلّم كه همانا تعليم و تربيت فرزندان است بسيار ناچيز و بي ارزش خواهد بود.

و سپس اشعاري را بدين مضمون سرود:

هنگامي كه دنيا به تو روي آورد؛ پس تا مي تواني به وسيله آن به مردم نيكي و احسان كن، پيش از آن كه دنيا از تو روي گرداند؛ و تو ناتوان و عاجز گردي.

و توجّه داشته باش كه نه جود و سخاوت، نيكي و محبّت را نابود مي گرداند؛ و نه بخل و حسادت مي تواند اموال و ثروتي را، تا ابد نگه دارد. [1] .