مرحوم شيخ صدوق رحمة اللّه عليه در كتاب خود آورده است:

در يكي از روزها شخصي، محضر مبارك امام حسين عليه السّلام شرفياب شد و ضمن احوال پرسي عرضه داشت: يا ابن رسول اللّه! در چه حالتي هستي؟ و شب را چگونه به صبح آورده اي؟

حضرت در جواب فرمود: در حالتي به سر مي برم كه پروردگارم در هر لحظه شاهد و ناظر بر اعمال و كردارم مي باشد.

و آتش دوزخ را بر سر راه خود مي بينم، مرگ كه به دنبال من است، هر لحظه مرا مي جويد؛ و مي دانم كه محاسبه، نسبت به گفتار و كردارم حتمي است، پس سعادت و خوشبختي خود را در گرو اعمال و گفتار خود مي دانم؛ و هر آنچه را دوست داشته باشم، به آن دست نمي يابم؛ و از آنچه بي زار و ناخرسندم، نمي توانم خود را برهانم؛ و بالاخره بايد تابع مقدّرات الهي، باشم؛ و ايمان دارم كه تمامي امور من به دست ديگري است، كه اگر بخواهد مرا مؤاخذه مي كند؛ و اگر مايل باشد مرا عفو مي نمايد. پس با يك چنين حالتي كدام فقيري در پيشگاه خداوند، از من فقيرتر و نيازمندتر خواهد بود. [1] .