طبق آنچه تاريخ نويسان نگاشته اند:

يكي از پيش خدمتان امام حسين عليه السّلام خلافي مرتكب شد كه مستحقّ عقوبت و تاديب گشت.

به همين جهت، حضرت اباعبداللّه الحسين عليه السّلام دستور داد تا نامبرده تاديب و تنبيه شود.

وليكن پيش از آن كه غلام مجازات شود، خود را به مولايش امام حسين عليه السّلام رساند و عرضه داشت: اي سرورم! خداوند متعال در قرآن كريم فرموده است: «وَالْكاظِمينَ الْغَيْظَ».

پس حضرت با مشاهده حالت او؛ و شنيدن اين آيه مباركه قرآن تبسّمي نمود و فرمود: او را رها سازيد، من خشم خود را فرو نشاندم.

آن گاه پيش خدمت گفت: «وَالْعافينَ عَنِ النّاسِ».

امام حسين عليه السّلام با شنيدن اين قطعه از آيه شريفه، خطاب به غلام كرد و اظهار داشت: از تو گذشتم و تو را مورد عفو و بخشش خود قرار دادم.

در اين هنگام، غلام كرامت و بخششي بيش از اين تقاضا كرد و اظهار داشت: «وَاللّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنينَ» يعني؛ خداوند متعال نيكوكاران و كرامت كنندگان را دوست دارد.

حضرت ابا عبداللّه الحسين عليه السّلام با ديدن حالت غلام و تلاوت آخرين قسمت آيه مباركه قرآن، فرمود: همانا من تو را به جهت خوشنودي و رضايت خداوند متعال آزاد كردم.

و پس از آن دستور داد تا همچنين هديه اي مناسب، كه رفع مشكل و نياز غلام كند به وي عطاء گردد. [1] .