مرحوم شيخ صدوق رضوان اللّه تعالي عليه در كتاب امالي خود به نقل از امام جعفر صادق صلوات اللّه عليه آورده است:

هنگامي كه حضرت ابا عبداللّه الحسين عليه السّلام تولّد يافت، خداوند متعال جبرئيل عليه السّلام را مأمور گردانيد تا به همراه يك هزار ملائكه ير زمين فرود آيند و رسول اللّه صلّي اللّه عليه و آله را بر ولادت نوزادش تبريك و تهنيت گويند.

جبرئيل عليه السّلام هنگام نزول، عبورش بر جزيره اي افتاد كه فرشته اي به نام فُطرس [1] در آنجا قرار داشت.

و چون فُطرس در انجام وظائف الهي كُندي و سستي كرده بود، بال هايش شكسته و در آن جزيره مدّت هفت سال به عبادت خداوند مشغول گشت تا آن كه امام حسين عليه السّلام تولّد يافت.

وقتي فطرس مَلَك، متوجّه عبور جبرئيل و همراهانش عليهم السّلام شد، سؤال نمود: اي جبرئيل! كجا مي روي؟

پاسخ داد: همانا خداوند متعال نعمتي - نوزاد - به محمّد صلّي اللّه عليه و آله عطا كرده است؛ و مرا جهت ابلاغ سلام و تهنيت بر آن حضرت مأمور گردانيد.

فُطرس اظهار داشت: اگر امكان دارد، مرا نيز همراه خود ببريد، شايد محمّد رسول اللّه صلّي اللّه عليه و آله برايم دعائي كند.

جبرئيل تقاضاي فطرس را پذيرفت و به كمك همراهانش او را نيز با خود آوردند.

امام صادق عليه السّلام افزود: زماني كه جبرئيل بر پيامبر خدا وارد شد، از طرف خداوند متعال؛ و نيز از جانب خود به آن حضرت سلام و تبريك و تهنيت گفت؛ و پس از آن موقعيّت فطرس را به عرض حضرت رسول رساند.

حضرت رسول صلّي اللّه عليه و آله فرمود: به فطرس بگو كه خود را به اين نوزاد بمالد و سپس به مكان اوليّه خود مراجعت كند.

و چون فطرس خود را به قنداقه امام حسين عليه السّلام ماليد، مشكلش برطرف شد، اظهار داشت: اي رسول خدا! امّت تو به زودي اين نوزاد را به قتل خواهد رساند، هركس او را زيارت كند و يا بر او سلام و درود فرستد، در هر كجا و در هر موقعيّتي كه باشد، من براي جبران اين كرامت، سلام او را به حسين عليه السّلام ابلاغ خواهم كرد.

سپس فُطرس به سمت آسمان عروج كرد.