در مقام موعظه فرمودند:

4. أُوصيكُمْ بِتَقْوَي اللَّهِ، وَ اُحَذِّرُكُمْ أَيَّامُهُ، وَ ارْفَعُ لَكُمْ أَعْلامَهُ، فَكَأَنَّ الْمخُوفَ قَدْ أَفِدَ بِمَجْهُولٍ و رُودُهُ، وَ نَكيرٍ حُلُولُهُ، وَ بَشْعٍ مَذاقُهُ فَاَعْتَلِقَ مُهَجَكُمْ، وَ حالَ بَيْنَ الْعَمَلِ وَ بَيْنَكُمْ، فَبادِرُوا بِصَحَّةِ الْأَجسامِ في مُدَّةِ الْأَعْمارِ، كَأَنَّكُمْ بِبَغَتاتٍ طَوارِقُهُ، فَتُنْقِلَكُمْ مِنْ ظَهَرِ الْأَرَضِ إِلي بَطْنِها، وَ مِنْ عُلُوِّهَا إَلي اَسْفَلِهَا، وَ مِنْ اُنْسِهَا إِلي وَحْشَتِهَا، وَ مِنْ رُوحِهَا وَضَوْئَهَا إِلي ظُلْمَتِها، وَ مِنْ سَعَتِها إِليَ ضيقِها، حَيْثُ لايُزارُحَميمٌ، وَلايُعادُ سَقيمٌ، وَلايُجابُ صَريخٌ. أَعانَنَا اللَّهُ وَ إِيَّاكُمْ عَلَي أَهْوالِ ذَلِكَ الْيَوْمِ، وَ نَجّينا وَ إِيَّاكُمْ مِنْ عِقابِهِ، وَ أَوْجَبَ لَنا وَ لَكُمُ الْجَزيلَ مِنْ ثَوابِهِ.

عِبادَ اللَّهِ فَلَوْ كَانَ ذَلِكَ قَصْرُ مَرْماكُمْ، وَ مَدي مَظْعِنَكُمْ، كَانَ حَسَبُ الْعامِلِ شُغُلاً، يَسْتَفْرِغُ عَلَيْهِ أَحْزانُهُ، وَ يُذْهِلُهُ عَنْ دُنْيَاهُ، وَ يُكْثِرُ نَصَبَهُ لِطَلَبَ الْخَلاصِ مِنْهُ، فَكَيْفَ وَ هُوَ بَعْدَ ذَلِكَ مُرْتَهَنٌ بِاكْتِسابِهِ، مَتَوقّفٌ عَلَي حِسابِهِ، لاوَزيرَلَهُ يَمْنَعُهُ، وَلاظهيرَ عَنْهُ يَدْفَعُهُ، وَ يَوْمَئِذٍ لايَنْفَعُ نَفْساً ايمانُهَا لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ اَوْ كَسَبَتْ في إِيمَانُهَا خَيْراً، قُلْ اِنْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُونَ. اُوصيكُمْ بِتَقْوَي اللَّهِ، فَإِنَّ اللَّهَ قَدْ ضَمِنَ لَمِنَ اتَّقاهُ أَنْ يُحَوِّلَهُ عَمَّا يَكْرَهُ إِليَ مَا يُحِبُّ وَ يَرْزُقُهُ مِنْ حَيْثُ لايَحْتَسِبُ فَإيَّاكَ أَنْ تَكُونَ مِمَّنْ يَخافُ عَلَي الْعِبادِ مِنْ ذُنُوبِهِمْ وَ يَأْمَنُ الْعُقُوبَةَ مِنْ ذَنْبِهِ، فَإِنَّ اللَّهَ تَبارَكَ وَ تَعالي لايُخْدَعُ عَنْ جَنَّتِهِ، وَلايُنالُ ما عِنْدَهُ إِلاَّ بِطَاعَتِهِ إِنْ شاءَ اللَّهُ [1] .

امام عليه السلام در مقام پندو اندرز مي فرمايد:

من شما را به تقواي از خدا سفارش مي كنم، و از ايام او شما را بر حذر مي دارم، و اعلامش و نشانه هايش را براي شما بلند مي كنم، گويا آنچه ترس داراست باورودي هولناك و مقدمي ناآشنا و مزه اي تلخ رسيده است، و ميان شما و عمل حايل شده، شماها با تن سالم در مدت عمر خود شتاب كنيد به عمل كه گويا ناگهان بر شما شبيخون زند، و شما را از روي بدرونش كشاند و از بلنديش به گودال افكند، و از انس و آرامش به وحشت و تنهائي برد، و از فضا و روشني آن به تاريكي، و از وسعت مكان به تنگنايش اندازد. آنجا كه نه بديدن خويشاوند روند، و نه از بيماري عيادت شود: و نه به فرياد كسي پاسخ گويند، خدا ما را ياري دهد.

و از هراسهاي اين روز، ما و شما را از عقاب آن نجات دهد، و براي ما و شما ثواب شايانش را واجب كند.

بندگان خدا اگر همين دنيا آخر زندگي و منزل نهائي شما بود سزاوار بود كه انسان در آن كاري كند كه غمهاي او را ببرد و او را از دنيا به كنار كشد و در خلاص از دنيا و گرفتاريش بكوشد. و چطور چنين نباشد كه انسان پس از اين جهان در گرو كار خويش است. و به پاي حسابش باز دارند، نه وزيري دارد كه او را نگهدارد، و نه پشتيباني كه از او دفاع كند، در اين روز است كه براي كسي سود ندهد كه ايمان آورد در صورتيكه در دنيا ايمان نداشته و يا كار خير درحال ايمان خود نكرده، بگو شما در انتظار باشيد كه ما هم منتظر هستيم، شما را به تقوي از خدا سفارش مي كنم زيرا خدا ضامن است كه هر كس تقوي داشته باشد او را از وضعي كه بد دارد به وضعي برد كه خوش دارد، و از آنجا كه گمان نبرد به او روزي رساند.

مبادا تو از كساني باشي كه برگناه سائر بنده هاي خدا نگران باشي و اما خود از عقوبت گناه آسوده خاطر باشي، زيرا خدا درباره بهشتش گول نمي خورد و آنچه نزد او است جز به طاعت او بدست نيايد، إن شاء اللّه.