بازگشت

مقدمه


پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم: «مكتوب عن يمين العرش انَّ الحسين مصباح الهدي و سفينة النجاة» [1] .

همره هر موج خونش، گوهري ممتاز دارد كربلا در سينه اش پنهان هزاران راز دارد

عبارت حماسه و شور حسيني، به طور مكرر در ميان مردم ما به كار رفته است و تحقق آن، كه مربوط به جنبه عاطفي و احساسي «عاشقان حسيني» است تأثيرات فراوان داشته و شايد از كمترين عامل مؤثر (شور و احساسات) بيشترين تأثير (ايجاد و حفظ ايمان و افزايش آن) را داشته ايم.

مگر نه اين است كه دينِ انبوهي از مردم ما در ايّام محرّم و يا عاشورا زنده يا زنده تر مي شود و باعث حفظ و افزايش ايمان آنها است.

آيا اين واقعيت تاريخي كه جرقّه و شروع انقلاب و اعلان برائت از حكومت ظلم و فساد شاهنشاهي از محرّم 41 شروع شد، قابل انكار است؟ و يا اين كه مؤثرترين و پيروزمندترين عمليات هاي نظامي در دوران جنگ هشت ساله با سينه زني ها و رمز ياحسين عليه السلام و شروع شده است... و اين كه تأثير گذاري فراوان و نهفته و قابل هدايت و جهت دهي (تأكيد بر شعور حسيني) موجب شد كه سياست دشمنان دين بركم رنگ و بي محتوا كردن و در برخي مواقع، برنابودي شور و حماسه و عزاداري سالار شهيدان دچار شكست شود.

حال از خود مي پرسيم: وقتي اين واقعيت (حماسه حسيني) كه نه تمام دين و بلكه جزئي اندك از دين است، مي تواند تأثيري چنين شگرف در زندگي فردي و اجتماعي بگذارد؛ «شعور حسيني» كه مجموعه اي از اعتقادات راستين و حقيقي و رفتارهاي فردي و اجتماعي مناسب با آن افكار است، چه تأثيري بس شگرف تر و مؤثرتر در حوزه زندگي خواهد گذاشت؟ و چگونه خواهد توانست دوستان را هدايت و دشمنان را نا اميد گرداند؟

شعور حسيني به عنوان مدينه فاضله ديني و شيعي، عبارت است از مجموعه اي از افكار و اعتقادات و رفتارهاي فردي و اجتماعي هماهنگ و برخاسته از منشأ «عصمت حسيني» كه موجب بروز فرهنگ ناب محمدي و مهدوي و شيعي مي شود. اگر شعور حسيني به معناي درك و فهم و الگوپذيري از زندگي فكري و رفتاري سيدالشهداء حسين بن علي عليهما السلام به عنوان موجودي زنده و پيش برنده به جامعه رخ بنمايد، هر روز «عاشورا» و هرجا «كربلاست» و بهشت در دنيا تحقق خواهد يافت؛ چرا كه كربلا پاره اي از بهشت است.

چراغ و نور هدايت و كشتي نجات حسيني، عينيت نمي يابد مگر اين كه جامعه رنگ حسيني و الگوي فكري و رفتاري امام حسين عليه السلام را به خود بگيرد.

به نظر نگارنده نوع حركت امام حسين عليه السلام و اهل بيت و اصحابش از مدينه تا كربلا به گونه اي توأم با اعلام و آشكار كردن بوده و سخنان آن فرزند رسول خدا و فاطمه زهرا عليها السلام مي خواسته الگويي راستين و حقيقي از معارف و اعمال صالح به جامعه ارائه دهد تا، از اين رهگذر، مردم هدايت يابند و دين جدّش كه اسلام ناب محمدي است، دوباره زنده گردد. از همين رو، بزرگان فرموده اند:«انّ الاسلام محمدي الحدوث و حسيني البقاء»؛ اسلام از ناحيه پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم به وجود آمد و از ناحيه حسين عليه السلام بقا يافت.

البته اين سخن مشهور كه از زبان بشر معمولي صادر شده برخاسته از سخن وحي نبوي يعني «حسين منّي و انا منه (من حسين)» [2] مي باشد. مفهوم فقره نخست روايت، آشكار است و قسمت دوم كه مي فرمايند: من از حسينم، چيزي نيست مگر به اين معنا كه دين من از ناحيه سالار شهيدان اباعبداللّه الحسين عليه السلام آبياري و زنده خواهد شد. آري، «شعور حسيني» رمز بقاي اسلام حقيقي و ناب محمدي است.

اعلام سال «عزّت حسيني» از سوي رهبر عزيز و فرزانه، با اين آرزو بود كه جامعه به حقيقت رنگ و بوي رفتار حسيني بگيرد و دينداري واقعي و فرهنگ حسيني در دولت و ملت تقويت شود.

حال به جلوه هايي از شعور فكري و سپس شعور رفتاري و اخلاقي امام حسين عليه السلام و يارانش مي پردازيم تا الگويي صحيح و كامل فرا روي زندگي ما باشد.


پاورقي

[1] مدينة المعاجز، ص 259.

[2] طبقات ابن سعد، بخش امام حسين، ص 27.