يكي از روش هايي كه امام در مبارزه اش به كار گرفت ، صراحت و شفافيت بود.موقع خروج از مدينه ، حضرت حاضر نشدند از راه هاي فرعي و ناشناخته بروند و فرمودند:از راه اصلي برويم ، در فرصت هاي مختلف از مدينه تا مكه و از مكه تا عراق همواره اهداف خود را با صراحت تمام به گوش مردم رساند.

يكي ديگر از روش هاي مبارزه امام اين بود كه تا آن جا كه مي توانست نقشه هاي دشمن را بي اثر مي ساخت . يزيد حكومت دست نشاندة خود را در مكه مأمور ساخت ، تا توطئه خطرناكي را در بارة حضرت اجرا كند. آنان مي خواستند در شلوغي ايام حج امام را ترور كنند و گناه آن را به گردن خوارج بيندازند. امام روز هشتم ذي حجه از مكه خارج شدند و عملاً توطئه يزيد را نقش بر آب ساختند. در راستاي همين سياست بود كه نامه هاي فراوان مردم عراق را همراه كاروان خود برداشت و هنگام برخورد با «حر» فرمود: من به استناد اين نامه ها آمده ام و اگر از آمدنم كراهت داريد، برمي گردم .

اين مطلب براي آن بود كه تبليغات يزيد را بي اثر كند و نشان دهد كه مردم امام را دعوت كرده اند و آن گاه كه احساس مي كند مردم از آمدنش ناراضي اند، با كمال صداقت مي گويد: برمي گردم . درست است كه امام هنگام حركت از مكه به سمت عراق پايان كارخود را پيش بيني كرد و در خطبه اي فرمودند: مرگ زينت انسان است ، همان گونه كه گردن بند بر گردن دختران جوان زينت است و با اشاره به حوادث كربلا فرمود: در سرزمين كربلا گرگ هاي گرسنه شكم هاي خود را از اعضا و اندام من سير مي كنند. با اين خطبه نشان داد كه از مرگ هراسي ندارد و اگر به «حر» و «عمر سعد» پيشنهاد برگشتن مي دهد،به خاطر ترس از مرگ نيست ، بلكه براي اين است كه مي خواهد مستوليت اين جنگ نابرابر و ظالمانه را صد در صد به گردن «ابن زياد» بيندازد. اين است كه در برخورد باسپاهيان دشمن حالت دفاعي به خود مي گيرد و با وجودي كه مي توانست با لشكريان «حر» بجنگد، حاضر به جنگ نشد و صبح روز عاشورا وقتي كه شمر در تيررس «زهير بن قين » قرار گرفت . امام به زهير اجازه تيراندازي نداد و فرمود: من نمي خواهم آغاز كننده جنگ باشم و روز عاشورا در آن فرمايش تاريخي خود با صداي بلند فرياد زد:

ابن زياد! فرزند دامن هاي آلوده مرا بين دو چيز مجبور كرده است : يا شمشير كشيدن يا تن به ذلت دادن .

اين كلمات آتشين را از آن جهت مي گويد كه مي خواهد به دنيا اعلام كند جنگ را بر حضرت تحميل كردند و امام براي دفاع از عزت خود تنها يك راه دارد و آن هم جنگ .جاي تأسف است كه به اين سياست هاي امام كمتر توجه مي شود. امام در عين آن كه آماده جانبازي است ، به گونه اي عمل مي كند كه در پيشگاه تاريخ جنگ طلب محسوب نشود و مسئوليت جنگ را به عهده دشمن بيندازد.