حادثه كربلا يك اسلام مجسم است و موجب تحرك و حركت شخصي محب ّ مي گردد. چون از اين طريق ، انسان ها به هدف حضرت پي برده و براي نجات خود و اجتماعشان در راهش قدم مي نهند.

هدف امام حسين (ع) قناعت به اسم و نام اسلام كردن ، نبود، بلكه هدفش ايمان وتقوا است ؛ هم چنان كه در قرآن نيز آمده : (و لقد و صينا الذين اوتو الكتاب من قبلكم وايّاكم اِن اتّقوا الله) و اين همان برنامه جدّ و پدر بزرگوارش نيز بود.

امام حسين (ع) عامل اساسي براي قيام كربلا را به طور مكرّر و با صراحت كامل بيان نموده است :

«اِنّي ما خَرجْت َ اَشِراً وَ لا بطراً ولا مفسداً ولا ظلماً اِنّما خَرَجت ُ لِطلب الاصلاح في اُمّة جدّي ، اُريدُ ان آمر بالمعروف وانْهي عن المنكر و اَسير بسيرة جدّي وَ اَبي علي بن ابي طالب (ع)؛ من خروج نكردم براي جاه و مقام و ثروت و اخلال گري و ظالم و ستمگرنبودم . بلكه براي اصلاح امّت جدّم خروج كردم و مي خواهم امر به معروف و نهي از منكركنم و به سيره جدّ و پدرم عمل كنم .»

همين عامل اساسي بود كه باعث شد اين نهضت براي هميشه زنده بماند. قرآن هم اين عامل را وسيله مبارزه با فساد معرفي مي كند. كه اگر نباشد، موجب بدبختي و نابودي جوامع و ملل مي گردد.

امر به معروف و نهي از منكر اساسي ترين اصلي است كه اگر نباشد، موجب بدبختي و نابودي افراد جامعه نيز مي گردد و ضامن بقاي اجتماع اسلامي است و اگر اين اصل نباشد، جامعه متلاشي و متفرق مي گردد و پيكره اجتماع از بين مي رود.

لذا اگر شيخ شوشتري (ره) از حديثي نتيجه گرفت كه «گريه بر امام حسين (ع)، دل پيامبر (ص) و علي و زهرا(س) را شاد مي گرداند و موجب بركات اخروي مي گردد». البته كه ايشان خوشحال مي شوند. چون نيت و هدف پيامبر و علي و حضرت زهرا (سلام الله عليه اجمعين ) يكسان است و خوشحال مي گردند كه به وسيله ذكر مصائب فرزندشان حسين (ع)، مردم در دنيا و آخرت سعادتمند شوند و در همان راهي حركت كنند كه فرزندشان حركت كرده است .