كسي كه محب ّ امام حسين (ع) مي شود و با او ارتباط قلبي پيدا مي كند، نتيجه اين ارتباط اين است كه محب ّ، متناسب با ظرف وجودي و استعدادش از صفات كماليه محبوب برخوردار مي گردد. و از جمله عجايب عالم محبت ، يگانگي ميان محب ّ و محبوب از حيث معنا است . چون كمال ربط ، در دوستي يافت مي شود. البته تا مقدارمحبت چه اندازه باشد و استعداد محب ّ چگونه باشد و موانع تا چه حدّ برطرف شده باشد.

و از جمله صفات امام حسين (ع)، صفت صبر و بردباري است كه در زيارت ناحيه مقدسه ، امام زمان مي فرمايند:«لقد عجبت مِن صبرك ملائكة السماء؛ ملائكه از بردباريت در شگفت شدند»

علي (ع) مي فرمايند: «الصبّر من الايمان كالرّأس مِن الْجَسد؛ صبر نسبت به ايمان مانند سر نسبت به بدن است .» همان طور كه بدن بي سر، مرده و جماد است ، كسي هم كه صبر ندارد، ايمان حقيقي ندارد.

از مهم ترين مراتب صبر، صبر در برابر گناه و هوس ها و شهوت ها است .

لذا محب ّ امام حسين (ع) بايد كم و بيش از اين صفت كماليه بهره مند باشد و صبرحسين (ع) در او منعكس گردد. پس دوستي حسين (ع) انسان را از گناه دور مي كند و محب ّ او بايد كاري كند كه محبت دنيا و شهوات ، كم كم از دلش بيرن رود.

لذا اين وسائل حسيني (آثار ذكر شده بر عزاداري و گريه بر امام حسين (ع)) نبايد موجب غرور گردد. غرور از شيطان است و از جانب جهل نفس و اين جهل آدمي است كه طمع داشته باشد تا بدون كسب ايمان و داشتن عمل صالح به بهشت و درجات عالي برسد.

اگر گفته شده : «هر كس بر امام حسين (ع) گريه كند، بهشت بر او واجب مي شود.»

معنايش اين نيست كه هر كس بر حسين (ع) گريه كرد، هر كاري خواست بكند كه گناهانش بخشيده مي شود، بلكه امثال اين احاديث براي «رجاء» مي باشد.

يعني برخي گناهان به صرف استغفار پاك نمي شوند، بلكه شخص علاوه بر اداي حق بايد مرتباً صيقل بزند و جبران كند، تدارك گذشته را بنمايد و اين است كه در اين قبيل موارد، پس از توبه و استغفار، اميد(رجا) به وسايل حسيني و شفاعت و امثالهم موجب نجاتش مي گردد، لذا رجا به معناي آن است كه :«پس از سعي به مقدار توانايي در كسب ايمان و اداي واجبات و ترك محرمات ، اميد دارد كه خدا به فضلش ، عمل ناقابل اورا بپذيرد و او را با خوبان محشور فرمايد.»

مثلاً انسان گنهكار بعد از توبه ، باز دلهره دارد كه آيا توبه اش توبه نصوح بود تا ظلمت را از دلش بزدايد يا نه ؟ تا خواست يأس او را بگيرد، به رحمت واسعه الهي «حسين (ع)» متمسك مي شود و يادش مي آيد در روايات وعده داده شده «هر دلي كه براي حسين (ع) سوخت ، خدا به بركت امام حسين (ع) به او رحم مي كند» پس از اين به باب الحسين (ع) وارد مي شود. اين معناي رجا است . (هم چنين قول شيخ شوشتري كه در بخش قبل از نظر گذشت ، براي درك اين مطلب ، بسيار مناسب و بجااست ) لذا هرروايتي كه از آن غرور فهميدي يا نتيجه اش در تو غرور باشد، بدان اشتباه فهميدي و به اشتباه افتاده اي . تسويل و فريب كاري نفس و شيطان است . و گرنه امام هرگز به غرور، امرنمي كند و وا نمي دارد.