هنگامي كه حضرت ابراهيم از كشتن اسماعيل معاف شد، در اين فكر بود كه اي كاش پسرم كشته شده بود و دلم به درد آمده بود تا بيشتر محبت بروز مي دادم . جبرئيل نازل شد و گفت :«بدان جماعتي از امت پيامبر خاتم (ص) جمع مي شوند و در زميني به نام كربلا آب را بر فرزندش مي بندند. آن گاه با لب تشنه او و فرزندانش را مي كشند.» روضه اي كه جبرئيل براي ابراهيم خليل (ع) خواند، دلش را آتش زد. به قسمي كه سخت تر از كشته شدن پسرش دلش به درد آمد.

هم چنين امام صادق (ع) راجع به قول خداوند عزوجل (ابراهيم نگاهي به ستارگان كرد و گفت من بيمارم .)

فرمود: (ابراهيم [از اوضاع كواكب ] فهميد، آنچه را كه به حسين (ع) وارد مي شود،سپس گفت : «من بيماريم از آنچه به حسين (ع) وارد مي شود.)