عرفان در لغت به معناي «دانستن بعد از ناداني » است و عارف ؛ يعني «دانا و شناسنده و مرد شكيبا» عرفا در كتب مختلف عرفاني ، مراحلي را براي سير و سلوك بيان نموده اند كه شخص بعد از طي اين مراحل به شناخت و عرفان خواهد رسيد.

امّا امام حسين (ع) از راه دل ، انسان ها را هدايت مي كند. آن هم در كوتاه ترين مدّت ، كه امثال حُرّ، ره صد ساله را يك شبه طي مي كنند و به مقصد مي رسند.

و امّا اين كه معنويت و عرفان خود امام (ع) تا چه حدّ است ، امامي كه خداوند در مورد او مي فرمايد: (يا ايتّها النفس المطمئنة اِرجعي الي ربّك راضية ً مرضية ً) پي بردن به حقيت عرفان حضرتش براي همچو مني كه هنوز اندر خم يك كوچه ايم ،امكان پذير نيست .



آب دريا را اگر نتوان كشيد

هم به قدر تشنگي بايد چشيد