اولياء الله به خاطر شناخت و معرفتي كه به ذات مقدس الهي دارند بيش از ديگران ترسانند حسين (ع) اين چنين بود كه ابن شهر آشوب در مناقب آورده است از حسين (ع) پرسيدند: ما اعظم خوفك من ربك ؛ چه زياد از خدا مي ترسي » فرمودند: لا يأمن يوم القيامة الا من خاف الله في الدنيا، «از عذاب خدا در قيامت ايمن نيست مگر كسي كه در دنيا از خدا بترسد.»

از دعاي آن حضرت در روز عرفه ميزان شناخت و ترس او را از خدا مي يابيم كه با چشمي گريان و دلي بريان پس از بيان اوصاف باري تعالي و كيفيت آفرينش جهان هستي و شخصيت شخيص خود، آن چنان خدا را در همه احوال حاضر و ناظر اعمال خويش مي داند كه گويي او را به چشم بصيرت مي بيند آن جا كه مي گويد: «كور باد چشمي كه تو را مراقب خود نبيند و در زيان و خسران باد، بنده اي كه نصيب و بهره اي از عشق و محبت خود در او قرار نداده اي »



دور نكرده اي كه شوم طالب حضور

غايب نگشته اي كه هويدا كنم تو را