در شرع مقدّس اسلام ، بر خلاف ديگر مذاهب ، اقرار به گناه ، در برابر هر شخصي كه باشد، خود گناهي است ، بزرگ تر و خطايي نابخشودني ، كه موجب ذلّت فرد، اشاعه ظلم و استخفاف گناه است .

اما در برخي موارد، نه تنها اقرار به گناه اين پيامدهاي منفي را ندارد، بلكه با تنبّهي كه به نفس مي دهد او را از خواب غفلت بيدار مي كند، تا زشتي گناه و عظمت ترك آن را درك نموده و با توسّل به صاحبان فضيلت ، جسم را از ناپاكي ها بشويد.

يكي از آن ميعادگاه هاي سخاوت ، بارگاه حسين است . زيرا بنا برآنچه كه در زيارات وي آمده ، زائر بايد در بارگاه حضرتش اقرار به گناهان خود نموده و در جوار امام مهربان خويش از ناتواني خود در مبارزه با هيولاي وجودش شكوه كرده و از ايشان ياري بطلبد.شايسته است تا بدين هم اكتفا نكرده و از وي بخواهد تا پليدي هايي را كه لوح سفيدوجودش را كدر كرده اند، به آب شفاعت بشويد.

و اين همان ، همان نويد عزّت و آزادگي است كه از جاي جاي دشت كربلا هنوز هم به گوش مي رسد.