نماز واقعه اي است كه فطرت آدمي را بازگشتي دوباره به خرمن گاه عرش مي دهد. نماز نه عملي تكراري و نه تمريني لازم ، بلكه شعري استوار، درخور شاعري بزرگ است .

نماز محبوب رسول خدا است . چرا؟ شايد پاسخ هاي فراواني در اين باره به ذهن آدمي بتراود. اما حقيقت نماز چيز ديگري است ؛ كه جز نمازگزاران حقيقي ، آن رانمي دانند. مي گويند اگر بيم جان و مال داشتي ، مال بر تن دار و پاپوشت در نياور و به اشاره ، نماز را به پا دار!!

امام حسين (ع) كه بيم جان نداشت و تن پوشي غير از نور به تن نمي كرد. جان حسين ، نماز حسين بود.

وي هرگز، موج حضور در اقيانوس نماز را به امن جسم خويش در ساحل رفاه نفروخت . چون :



به موج آويز و از ساحل بپرهيز

همه درياست ما را آشياني



و از اين رو بود كه كشتي نجاتي براي پيروان خود شد.

نماز وي نمادي نمادين از حق گويي و توحيد صرف بود. توحيدي كه اگر «لا مؤثّر في الوجود» را درك كرد؛ نفي جبت و طاغوت را در بر دارد و عزّتي براي موحدّ مي آفريند كه به عنوان اقامه گر راستين نماز مطرح مي شود و ذكر خراباتيان اهل دل مي گردد.