يا حسين تو سمبل آزادگان

درس و مشق و الگوي دل دادگان



هر جايي با قيامت ناب شد

اي ره و راه همه آزادگان



نام آزادي زتو حرمت گرفت

عشق و شور از عشق تو قدرت گرفت



از زماني كه بشر قدم بر كره خاكي گذاشته است . هيچ حادثه اي مانند حماسه كربلا نديده است ؛ حماسه اي كه «در يك سو پاك ترين و نيكوترين انسان ها قرار داشتند و در سوي ديگر، ناپاك ترين و زشت ترين انسان ها».

حماسه اي كه بعد از گذشت 1400 سال هنوز شور مي آفريند، تحرُك ايجاد مي كند وملت ها را به خروش مي آورد حماسه اي كه در آن زن و مرد، كودك و نوجوان ، جوان و پيرسهم دارند: كودكي شش ماهه به شهادت مي رسد، نوجواني به قربانگاه مي رود، و حسين (ع) اسماعيلش ـ علي اكبر ـ را به ميدان شهادت مي فرستد، علمداري و جوانمردي چون عباس ، پرچم رشادت و مردانگي بر مي افرازد، پيرمردي چون حبيب بن مظاهر، حماسه مي سرايد و حسين (ع) سر سلسله عاشقان به قتلگاه گام مي گذارد و از همه كس مي برد و رو به سوي دشمن مي رود و سرانجام حماسه اي بي نظير مي آفريند كه از آن ، هنوز فرياد زينب (س) و امام سجاد (ع) و ناله هاي كودكان و زنان به گوش مي رسد.زينب (س) بر يزيد و يزيديان مي خروشد و امام سجاد (ع) كاخ نشينان را رسوا مي كند.اين حماسه ، امام حسين (ع) و عاشورا را تبديل به الگويي كامل و تمام عيار براي جوامع نموده است .

امام حسين (ع) جانشين رسول خدا (ص) و پيامبران الهي ، با فداكاري ، سكوت مرگباري را كه بر جامعه اسلامي سايه انداخته بود، در هم شكست و قيافه زشت حركت جاهلي يزيد را آشكار كرد. امام با خون پاك خود، بزرگترين حماسه را در قلب تاريخ نوشت و به نسل هاي آينده درسي فراموش نشدني داد. امام حسين (ع) مسير اسلام واقعي را به مسلمانان نشان داد و دسيسه هاي بني اميه را در هم كوبيد و آخرين تلاش هاي ظالمانه آنها را خنثي كرد.

امام حسين (ع) كشتي نجات و چراغ هدايت است . او سرزمين كربلا را تجلي گاه فضايل اخلاقي ، رحمت ، عشق ، معرفت و تقوا و شهادت قرار دارد. دستگاه پليد بني اميه پس از شهادتش فهميد كه كشته حسين (ع) از زنده اش براي مقاصد آنها مزاحم تراست . و اين امر دقيقاً ريشه در الگو بودن امام حسين (ع) نه تنها براي مسلمانان و شيعيان بلكه براي ساير آزادانديشان و مردمان عدالت خواه جهان است . به طوري كه بسياري از انقلاب ها و حركت هاي اصلاحي در جوامع مسلمان و غير مسلمان با الهام ازحركت حماسي امام حسين (ع) به وقوع پيوسته است .

اينك ، پرسشي اساسي كه اين پژوهش به دنبال يافتن پاسخي براي آن است ، اين است كه «با توجه به الگو بودن امام حسين (ع) و فرهنگ عاشورايي از يك طرف و به مقصود رسيدن اهداف دوره راهنمايي تحصيلي در زمينه هاي اعتقادي ، سياسي ، اخلاقي و اجتماعي از طرف ديگر؛ سيماي امام حسين (ع) و فرهنگ عاشواريي در كتاب هاي درسي چگونه است ؟ آيا آن چنان كه بايد و شايد به آن پرداخته شده يا خير؟ سهم امام حسين (ع) و فرهنگ عاشورايي در تدوين كتاب هاي درسي چقدر بوده ؟»