اين مورخ آمريكايي ، معتقد است كه امام حسين مسئول بود. او پيشوايي امت اسلام را به عهده داشت و امام جامعه خويش بود و امام ِ نور را شايسته نبود كه خلافت امام ِ نار را بپذيرد. از اين رو فشارها و ناراحتي ها را تحمل نمود تا دين اسلام را از چنگال بني اميه نجات دهد.

يزيد كسي بود كه رغبت فراوان به خوش گذراني و شكار و شراب و زن و شعر داشت . حاصل حكومت او در مدت سه و نيم سال اين بود كه در سال اول حسين بن علي (ع) را به قتل رساند، در سال دوم مدينه را سه روز تمام چپاول كرد و به دست يغما سپرد و در سال سوم كعبه را مورد تاخت و تاز قرار داد. واقعه جان گداز عاشورا چنان ناگوار و هولناك است كه مورخاني نظير محمد بن علي بن طباطبا معروف به ابن طقطقي ، آن را مشهورترين مصيبت ها دانسته و از شدت غم و اندوه نتوانسته است در اين مورد بيشترحوادث را مورد بررسي قرار دهد.

«كشته شدن حسين سرگذشتي است كه به علت ناگواري و هولناكي آن دوست ندارم سخن را درباره اش طولاني كنم ، زيرا در اسلام كاري زشت تر از آن به وقوع نپيوسته است . اگر چه كشته شدن اميرالمؤمنين (ع) مصيبت بسيار بزرگي به شمار مي آمد، ليكن سرگذشت حسين (ع) چندان كشتار فجيع و مثله و اسارت در بر داشت كه از شنيدن آن بدن انسان به لرزه مي افتد... زيرا كه از مشهورترين مصيبت ها است ... ».

ايرونيك روح اين قيام را جاودانه و فناناپذير و نمونه شجاعت دانسته و نوشته است ، «براي امام حسين ممكن بود كه زندگاني خود را با تسليم شدن به اراده يزيد نجات بخشد، ليكن مسئوليت پيشوا و نهضت بخش اسلام اجازه نمي داد كه او يزيد را به عنوان خليفه بشناسد. او به زودي خود را براي قبول هر ناراحتي و فشار به منظور رها ساختن اسلام از چنگال بني اميه آماده ساخت در زير آفتاب سوزان خشك و در روي ريگ هاي تفتيده عربستان روح حسين فناناپذير برپاست . اي پهلوان و اي نمونه شجاعت و اي شهسوار من حسين .».