اين شاعر هندي ، عزاداري عزاداران ِ حسيني را هر سال موجب زنده نگهداشتن واقعه جانسوز كربلا مي داند و قيام حسيني را استوار نمودن دين بزرگ حضرت محمد (ص) ذكر مي كند كه امام حسين عشق نهايي خود را به خدا با شهادتش ثابت نمود.

«شب شهادت حسين مريدانش با پيراهن هاي سياه ، و پاي برهنه ، با چشمان اشكبار به ياد واقعه جانسوز... داستان كهن مكرر و دردناك را بيان مي نمايند كه مريدانت سراپا اندوه مي گويند: حسين ... اي حسين . چرا هزاران هزار دوست تو اين طور اشك مي ريزند؟ اي مقدس عالي مقام ، آيا اين ها براي فداكاري بي نظير تو نيست ؟ زيرا كه پرچم دين بزرگ پيامبر (محمد (ص) ) را برافراشتي و در مقابل شگفتي جهانيان ، عشق عجيب خود را به خدا ثابت نمودي .»

در مورد واقعه جانسوز كربلا، امام حسين مكرر آنچه راكه پيامبر (ص) و علي (ع) و امام حسن (ع) گفته بودند مي دانست . در مسافرتي كه پيامبر داشت ، وقتي پيامبر به كربلارسيد، فرمود:

«جبرئيل مرا خبر مي دهد از زميني كه كنار فرات واقع است و آن را كربلامي گويند... و من اكنون قتلگاه و محل قبر او را مي بينم ».

حتي امام حسن (ع) به امام حسين (ع) فرموده بود كه «لا يوم كيومك يا اباعبدالله» هيچ روزي مانند روز تو (عاشورا) نخواهد بود.



عيش ها تان نوش بادا هر زمان اي عاشقان

وز شما كان شكر باد اين جهان اي عاشقان



نوش و جوش عاشقان تا عرش و تا كرسي رسيد

برگذشت از عرش و فرش اين كاروان اي عاشقان



گر كسي پرسيد كيانيد اي سراندازان شما

هين بگوييدش كه جان جان جان اي عاشقان



ما رميت اذ رميت از شكارستان غيب

مي جهاند تيرهاي بي كمان اي عاشقان