بازگشت

بهار يتيمان


در روزگاران معاويه ، بازار زجر و كشتار شيعيان پر رونق بود. اين ماجرا پس از شهادت امام حسن بن علي (ع)، رو به فزوني گذارد. زندان ، مصادره اموال يا ويراني خانه و كاشانه كمترين بهاي دوستي علي بود و كفر در نزد حاكمان اموي از شيعه بودن محبوب تر؛امام باقر (ع) در بيان آن ايام مي گويد: «فقتلت شيعتنا بكل بلدة وقطعت الايدي والارجل علي الظنة و كان من يذكر بحبنا والانقطاع إلينا سجن أو نهب ماله أو هدمت داره حتي أن الرجل ليقال الزنديق أو كافر أحب إليه من أن يقال شيعة علي » و در آن سياه روزگار، حسين (ع) بود كه هم چون نسيمي بر شكوفه هاي پژمرده شيعيان مظلوم و مقتول مي وزيد و نشاط را به جان آنان باز مي گرداند: «كنت ربيع الايتام ».