حسين خويش را خواستار هدايت مي دانست و در هنگامه سختي به ياري اش مي شتافت : «تحوط الهدي وتنصر» وي هدايت را در كمال مي يافت و همگي را به «سبيل رشاد» مي خواند، چرا كه وي علت العلل جهالت ها و دور افتادگي از حق و فرو رفتن در منجلاب بدعت ها را در نبود رشد معنوي و اسلامي جامعه جستجو مي كرد. پس «دعوت إلي الرشاد و أوضحت سبل السداد» را در پيش گرفت و به هر بهانه اين كلام راباز گفت و در نامه اي به مردمان بصره نوشت : «شما را به كتاب خدا و سنت پيامبرش مي خوانم اوضاع چنان است كه مرگ سنت را در بر گرفته و بدعت سر بر آورده است . اگر سخنم را بشنويد به راه كمال و نيك بختي رهنمونتان خواهم گشت .»