و به راستي كه در جمله هايي از زيارت قلم صبر وطاقت از كف مي دهد و حيران و سرگشته بر ساحل صفات تنها به نظاره مي نشيند. چرا كه هر كدام كتابي گران وزن و گران سنگ وقلمي غير از اين قلم ها مي طلبد. پس بياييد با يكديگر بر بال زيارت نشسته ازآسمان بر آنان بنگريم كه تنها از اين رهگذر حدّي براي آنان متصور است : «كنت ... قويم الطرائق ، كريم الخلائق ، عظيم السّوابق ، شريف النسب ، منيف الحسب ، رفيع الرتب ، كثير المناقب ، محمود الضرائب ، جزيل المواهب ، حليم ٌ رشيدٌ منيب ٌ جوادٌ عليم ٌ إمام ٌ شهيدٌ أوّاه ٌحبيب ٌ مهيب ٌ؛ تو اين چنين بودي ، بر راه هاي استوار گام مي نهادي (و از لغزش گاه ها برمي گذشتي ) منشي بزرگ وارانه ، گذشته اي درخشان ، نسبي شريف ، حسبي والا و رتبه اي عالي داشتي ؛ دارنده فضائل بسيار با سرشت هاي ستايش شده و موهبت هاي فراوان بودي و بردبار و كمال يافته ، رو به سوي خدا كرده ، بخشنده ، دانا، توانا، راهبري شهيد، زاري كننده اي الهي و محبوب بودي و داراي وقار. ودر دل اين همه بزرگي ديگر صفات نيز يافت مي شوند كه به بخش هاي ديگر وا مي گذاريم .