در راهي كه سرور شهيدان برگزيد و بر آن راه هرچه داشت گذاشت ، دو خصلت مدام در كنار يكديگر مي بايست باشند تا بيمه كننده سعادت گردند. چه كاستي در هر كدام باعث نابودي سرمايه و هدر رفتن توان است . اين دو يار جدا ناشدني در طريقت حسيني شكيبايي وحساب كنندگي با خداست . حسين كالاي هستي خويش را به بازار كسي جز خدا نمي برد: (إن ّ الله اشتري من المؤمنين أنفسهم وأموالهم بأن ّ لهم الجنة ) او از جد، پدر و مادرش به خوبي آموخته است ، كالاي او را جز خدا اجر نمي دهد: (ما أسئلكم عليه من أجرٍ إن أجري إلاّ علي رب العالمين ) و از آن سو راه بازار خدا سخت است و مركبي جزشكيبايي نمي طلبد واو چه نيكو به اين هر دو عامل بود كه خود نيز بر همين راه رفت وگفت : «اللهم صبراً و احتساباً فيك » پس حق است كه خطابش اين باشد: «السلام علي المحتسب الصابر.»