چنان كه در اين عالَم ، هر چيزي داراي روح و حيات و داراي رشد و كمال است ،تمام عبادات بشر نيز داراي روح مي باشد. در روايات متعدد روح عبادت ، وجود نازنين امام حسن و امام حسين (ص) معرفي گرديده است ، بنابراين همان طور كه ساير اجسام عالَم ، اگر داراي روح حياتبخش نباشند، يقيناً داراي رشد و كمال نخواهند بود، عبادات بشر نيز بدون معرفت ِ امام حسن و امام حسين (ع) ارزشي نخواهد داشت ، در اين باره ، چندنمونه از روايات را بيان مي كنيم :

اَنس بن مالك گويد: «كان رسول الله (ص) يسجُد، فيجِي ء الحسن ُ و الحسين فيركب ظهرِه ، فيطيل السُّجُود. فيقال له : يا نبي ّ، اطلت السجود؟! فيقول رسول الله (ص): ارتحلني إبني فكرهت أَن اعجلهما؛ گاهي پيامبر در حال سجده بود كه حسن و حسين (ص) مي آمدند و بر دوش پيامبر سوار مي شدند و پيامبر (ص) سجده را طولاني مي نمود. به او گفته شد اي پيامبرخدا! سجده را طولاني نمودي ؟ پيامبر فرمود: اين دو فرزندم بر دوشم سوار بودند و كراهت داشتم كه در پياده كردن آنها شتاب كنم »

نسائي از عبدالله بن شاذان از ابيه نقل مي كند كه گفت : «خَرَج َ علينا رسول الله (ص) في احدي الصّلاتي العِشاء و هو حامل ُ حَسَناً فَتَقدّم النبي ّ (ص) فوضعه ، ثم ّ كَبَّرَ للصّلاة ،فَصَلّي ، فَسَجَدَ بَيْن َ ظَهْراني صلاته سَجْدَة ً، فاَطالَها. قال أبي : فَرَفْعَت ُ رَأسي فاذاً الصبي ُّعلي ظهْرِ رسول الله (ص) وهو ساجدٌ! فرجَعْت ُ إلي السجُود، فَلَمّا قَضي رسول الله (ص) الصَّلاة ،قال النّاس ُ: يا رسول الله (ص) إنَّك َ سَجَدْت َ بين ظُهْراني صَلاتَك َ سجدة ً أَطَلْتَها حتّي ظَنَنْت ُإنَّه ُ قَدْ حَدَث َ أمرٌ أو أَنَّه ُ يُوحي إلَيْك َ؟! قال (ص): كُل ُّ ذلِك َ لَم ْ يَكُن ْ، ولكن إرْتَحَلَنِي فَكَرِهْت ُ أَن ْ اُعَجِّلُه حتّي يَقْضِي حاجَته ؛

«روزي ، پيامبراكرم (ص) در يكي از نمازهاي عشا به همراه امام حسن (ع) به مسجد آمدند. حضرت به محراب رفتند و امام حسن را در كنار خود نهاد. سپس تكبير گفت و به نماز ايستاد و هنگامي كه در نماز به سجده رفتند و سجده را طولاني كردند؛ پدرم گفت :من سرم را از سجده برداشتم و ديدم پسري بر دوش پيامبر سوار شده است ، در حالي كه پيامبر در سجده است . من دوباره به سجده برگشتم . هنگامي كه پيامبر نماز را تمام كرد؛مردم گفتند: اي رسول خدا! در ميان نماز، سجده را طولاني فرمودي تا اينكه گمان كرديم كه امري حادث شده يا بر تو وحي نازل مي شود!

پيامبر (ص) فرمود: هيچ كدام از آنها رخ نداده ؛ بلكه پسرم حسن بر دوشم سوار بود،لذا كراهت داشتم كه در پايين آوردن او شتاب كنم ».