«جودي»



پس از تو جان برادر، چه رنج ها كه كشيدم

چه شهرها كه نگشتم، چه كوچه ها كه نديدم



به سخت جاني خود اينقدر نبود گمانم

كه بي تو زنده ز دشت بلا به شام رسيدم



برون نمود در آندم كه شمر پيرهنت را

به تن ز پنجه ي غم جامه هر زمان بدريدم



چو ماه چارده ديدم سر ترا به سر ني

هلال وار ز بار مصيبت تو خميدم



زدم به چوبه ي محمل سر آن زماني كه سر ني

به نوك نيزه ي خولي سر چو ماه تو ديدم



ز تازيانه و طعن سنان و طعنه ي دشمن

دگر ز زندگي خويش گشت قطع اميدم






ميان كوچه و بازار شام پاي پياده

سر از خجالت نامحرمان به جيب كشيدم



شدم چو وارد بزم يزيد بازوي بسته

هزار مرتبه مرگ خود از خدا طلبيدم



هنوز بر كف پايم نشان آبله پيداست

ز راه شام ز بس از جفا پياده دويدم