مرحوم آيةالله بروجردي (ره) مي فرمود:

«من در بروجرد كه بودم به درد چشم مبتلا شدم و هر چه معالجه كردم، درد چشمم مرا رها نكرد، تا آنجا كه پزشكان بروجرد مرا از بهبودي مأيوس كردند.

مدتها گذشت تا اينكه ماه محرم و روز عاشورا فرارسيد و عزاي سالار شهيدان عليه السلام بر پا شد و دسته جات عزاداي به حركت درآمد.

يكبار يكي از دسته جات عزا از طرف منزل ما عبور مي كرد و من به عزاداري آنان نگاه مي نمودم و به شدت گريه مي كردم در حاليكه از ناحيه ي درد چشم ناراحت بودم.

گوئي به من الهام شد كه قدري از آن گل هايي كه عزاداران به سر ماليده بودند بردارم و به چشم بمالم. ناخودآگاه اين كار را كردم، بطوري كه كسي متوجه نشد.

ناگهان احساس آرامشي نمودم و متوجه شدم كه اصلا


خبري از درد چشم نيست و از آن پس هرگز به درد و ضعف چشم دچار نشدم.

دكترهاي متخصص چشم، تعجب مي كردند كه ايشان در سن 90 سالگي با توجه به آن همه مطالعه و خواندن و نوشتن ابدا نياز به عينك ندارد و اثري از ضعف چشم در ايشان ديده نمي شود.» [1] .