نفرين مستجاب
در روز عاشورا شخصيي از طايفه «تيم» به نام «عبدالله بن جويره» نزد امام حسين عليه السلام آمد و جسورانه گفت:
«اي حسين!»
امام عليه السلام فرمود: «چه مي خواهي؟»
گفت: «مژده باد بر تو آتش دوزخ!»
امام حسين عليه السلام فرمودند:
«نه! هرگز! من به حضور پروردگار آمرزنده ام مي روم. من شفاعت كننده ي امت جدم هستم و مردم بايد از من اطاعت كنند. من پس از شهادت از سعادتي به سعادت ديگر ر هسپار مي گردم.»
آنگاه فرمود: «تو كيستي؟»
او گفت: من «ابن جويره» هستم.
امام عليه السلام دستهايش را به سوي آسمان بلند نمود، به گونه اي كه زير بغلش پيدا شد و عرض كرد:
«پروردگارا! اين شخص را به سوي آتش دوزخ روانه ساز.»
ابن جويره، خشمگين شد و فورا به سوي امام عليه السلام حمله كرد. اما ناگاه پاي اسبش در گودالي فرورفت و پاي او در ركاب اسب گير كرد و سرش رو به زمين آويزان شد و بعد اسب كه ترسيده بود با سرعت پا به فرار گذاشت. همچنانكه اسب مي دويد سر ابن جويره به سنگ و كلوخ و خارهاي بيابان مي خورد و به حدي كه پا و رانش از بدن جدا شد و قسمتي ديگر از بدن همچنان در ركاب اسب گير كرده بود و اين حالت آنقدر ادامه يافت تا اينكه با وضع فجيع و بدن پاره پاره به جهنم واصل شد. [1] .
پاورقي
[1] بحارالأنوار، علامه مجلسي، ج 44، ص 187.