يكي از مسلمانان در بستر بيماري افتاده بود و از شدت آتش تب مي سوخت. امام حسين عليه السلام به عيادت او رفت، همين كه آن حضرت از در خانه، وارد منزل بيمار شد، تب در بدن بيمار خارج شد.

امام عليه السلام كنار بستر بيمار نشست و از او احوال پرسي فرمود.

بيمار گفت: «به بركت قدوم مبارك شما، تب از بدنم خارج شد و اكنون بسيار خشنودم.»

امام حسين عليه السلام فرمود:

«والله ما خلق الله شيئا إلا و قد امره بالطاعة لنا.»

«به خداوند سوگند كه چيزي آفريده نشده مگر آنكه خداوند او را به اطاعت از امر ما ملزم نموده است.»

سپس فرمود: «اي تب!»


راوي گويد ما صدايي شنيديم ولي صاحب آن صدا را نديديم كه گفت: «لبيك يا أباعبدالله!»

«فرمانبردارم يا اباعبدالله!»

امام عليه السلام فرمود: «مگر اميرمؤمنان علي به تو امر نكرده بود كه نزد كسي نروي مگر آنكه، آن كس از دشمنان ما اهلبيت باشد و يا گناهكاري باشد كه تو كفاره ي گناهان او باشي؟!» [1] .