علامت امامت
يكي از زنان آگاه و دانشمند به نام «ام سليم» كه با كتابهاي آسماني مانند تورات و انجيل آشنايي داشت پس از آن كه خدمت پيامبر اكرم و اميرمؤمنان و امام مجتبي عليه السلام شرفياب شد و معجزاتي از آنان مشاهده نمود به حضور امام حسين عليه السلام رسيد.
او گويد: چون خدمت امام حسين عليه السلام رسيدم او كودكي نوخاسته بود و بر لبه ي سكوي مسجد نشسته بود و من متحير بودم كه چگونه از ايشان نشانه ي امامت و معجزه بخواهم.
پس به آن حضرت نزديك شدم و پرسيدم:
«شما چه كسي هستيد؟»
حضرت عليه السلام فرمود: «من ام سليم! من خليفه ي اوصياء خداوند هستم. من پدر نه امام هادي مي باشم و جانشين و خليفه ي برادرم امام حسن مجتبي و او خليفه ي پدرم اميرمؤمنان و ايشان وصي و جانشين رسول خدا مي باشند.»
ام سليم گويد: من از گفتار و بيان امام حسين عليه السلام در آن زمان
كودكي بسيار شگفت زده شدم. پس پرسيدم:
«علامت و نشانه ي درستي گفتار شما چيست؟»
آن حضرت فرمود: «اي ام سليم! چند عدد ريگ از روي زمين بردار و به من بده.»
پس چند عدد ريگ به دست آن حضرت دادم. امام عليه السلام سنگ ها را در كف دستان خود قرار داد و آنها را به هم ماليد به گونه اي كه تمامشان پودر شد. سپس آنها را خميرگونه كرد و انگشتري خويش را بر آن زد و ناگاه اثر نگين انگشتر بر روي خمير نمايان گرديد.
پس فرمود: «خوب در آن دقت كن! چه مي بيني؟!»
چون نيك نگريستم، اسامي مبارك حضرت رسول و امام علي و امام حسن و امام حسين و نه فرزندش عليهم السلام را ديدم؛ به همان ترتيبي كه در كتابهاي آسماني خوانده و ديده بودم.
در كمال تعجب و شگفتي با خود گفتم:
«چه نشانه ها و علامت هاي ارزشمند و عظيمي!»
آنگاه گفتم: «اي مولاي من! چنانچه ممكن است علامتي ديگر بر امامت خود بنمايان.»
امام حسين عليه السلام لبخند شيريني زد و در حالتي كه نشسته بود بلند شد و ايستاد. پس دست راست خود را به سمت آسمان بالا برد. ناگهان ديدم همانند عمود و ستوني، آسمانها را
شكافت و از چشم من ناپديد شد.
من فريادي كشيدم و بيهوش روي زمين افتادم. پس از لحظه اي به هوش آمدم و چشمان خود را باز كردم و ديدم كه امام عليه السلام دسته اي از گل ياس در دست دارد و بر صورت و بيني من مي گذارد. آن دسته گل به گونه اي بود كه تا امروز كه سالها از آن واقعه مي گذرد هنوز بوي آن را احساس مي كنم. سپس عرض كردم:
«اي سرور من! وصي و جانشين شما چه كسي است؟»
امام عليه السلام فرمود: «هر كس كه مانند من و گذشتگان من چنين كاري را انجام دهد.» [1] .
پاورقي
[1] بحارالأنوار، ج 25، ص 187.