امام عليه السلام در آخرين خطبه ي خود پيش از شهادت با بياني بيلغ و رسا همگان را از مفتون شدن به دنيا و مغرور شدن به آن برحذر داشت و فرمود:

«عباد الله اتقوه الله، و كونوا من الدنيا علي حذر فان الدنيا لو بقيت لاحد و بقي عليها احد لكانت الأنبياء احق بالبقاء و اولي بالرضا و ارضي بالقضاء، غير ان الله تعالي خلق الدنيا للبلاء و خلق اهلها للفناء. فجديدها بال و نعيمها مضمحل و سرودها مكفهر و المنزل بلغة و الدار قلعة، فتزودوا فان خير الزاد التقوي و اتقو الله لعلكم تفلحون.»

«اي بندگان خدا! تقوي الهي پيشه سازيد و از دنيا حذر كنيد. (و فريفته نشويد)، اگر دنيا براي كسي باقي مي ماند و كسي در دنيا جاودان بود، پيامبران الهي سزاوارترين مردم


به جاودانگي و برتر به رضا و خوشنودي و راضي تر به قضاء الهي بودند. ولي خداوند دنيا را محل آزمايش مردمان قرار داده و اهل آنها را براي فنا خلق فرموده، هر چيز جديدي در دنيا كهنه مي شود و نعمت هاي آن از بين مي رود و شادي هاي آن به تلخي تبديل مي شود. دنيا منزل ماندن نيست بلكه محل توشه برگرفتن است. پس (براي آخرت خود) توشه برگيريد و بهترين توشه ها تقوي است. تقوي را پيشه ي خود سازيد تا رستگار شويد.» [1] .