فقيري بيابان نشين كه آثار فقر از سر و رويش معلوم بود، وارد شهر مدينه شد و از مردم پرسيد:

«كريم ترين و بزرگوارترين مرد در اين شهر كيست؟»

مردم، امام حسين عليه السلام را به او معرفي كردند و او را به مسجد راهنمايي كردند.

مرد فقير چون وارد مسجد شد، امام حسين عليه السلام را ديد كه مشغول نماز است. در مقابل آن حضرت ايستاد و اين شعرها را خواند:



لم يخب اليوم من رجاك و من

حرك من خلف بابك



انت جواد و انت معتمد

أبوك قد كان قاتل الفسقة



يعني: «امروز كسي كه اميد به تو داشته باشد و حلقه ي در خانه ي تو را حركت دهد نااميد نخواهد شد؛


تو سخاوتمند و پناه بينوايان هستي و پدرت كشنده ي فاسقان بود.»

امام حسين عليه السلام نماز خود را كوتاه كرد و پس از نماز به سوي آن اعرابي آمد. آثار فقر و تهيدستي را از چهره ي او مشاهده كرد، آنگاه بازگشت و قنبر را صدا زد. قنبر پيش دويد.

امام عليه السلام به او فرمود:

«از مخارج زندگي ما چقدر باقي مانده است؟»

قنبر گفت: «دويست درهم باقي مانده كه به من فرمودي آن را بين بستگانت تقسيم كنم.»

امام عليه السلام فرمود:

«آن را فورا بياور، كسي كه از آنها سزاوارتر است آمده.»

پس قنبر رفت و آن اموال را آورد. امام حسين عليه السلام آن را گرفت و از روي حيا، از گوشه ي باز در، بي آنكه چهره ي فقير را ببيند آن مبلغ را به او داد و در جواب شعر او اين ابيات را به همان وزن و قافيه سرود:



خذها فاني اليك معتذر

و اعلم باني عليك ذوسفقة



لو كان في سيرنا الغداه عصا

كانت سمانا عليك منذفقة



لكن ريب الزمان ذو غير

و الكف منا قليلة النفقة



«اين پول را از من بگير و از تو معذرت مي خواهم و بدان كه من تو را دوست دارم. اگر دست ما پر بود، تو را همواره بهره مند مي كرديم، ولي دگرگونيهاي زمانه كم عطا شده و دستمان خالي است.»

هنگامي كه اعرابي پولها را گرفت از نهايت ادب و كمال توأم با سخاوت امام عليه السلام از شوق، سخت گريه كرد.

حضرت فرمود:

«گويا عطاي ما را كم شمردي؟»

اعرابي گفت:

«نه! بلكه گريه ام براي آن است كه دست با اين وجود و سخاء چگونه رواست كه زير خاك برود؟» [1] .