خصائص الحسينيه، ص 333.

آن وقتي كه مهيا شدند از براي قتلش، و اين استغاثه، اثر نمود در خواهرش زينب و او را از خيمه بيرون آورد و به سوي قتلگاه، سر و پاي برهنه روان گرديد و از ابن سعد، طلب ياري مي نمود و مي فرمود: «اي پسر سعد! آيا سزاوار است كه ابوعبدالله شهيد شود و تو به سوي او نظر كني؟»، و ابن سعد از اين حالت به گريه درآمد، به نحوي كه اشكش جاري شد و روي خود را برگردانيد. [1] .