خصائص الحسينيه، ص 329.

در وقتي كه دو لشكر به هم مقابل شدند، خداوند، نصر و ظفر را نازل نمود، تا اين كه رسيد بالاي سر حضرت حسين عليه السلام و او را مخير كرد. پس


اختيار نمود لقاي الهي را، ولكن به جهت اتمام حجت، استغاثه كرد. [1] .

پس اين استغاثه، تأثير خاصي نمود در عزم اصحاب در قتال، علاوه بر عزمي كه داشتند، و حالت ايشان منقلب شد، به نحوي كه بي اختيار، خود را به دم شمشير و تير مي دادند و هر يك بر ديگري پيشي مي گرفتند. پس شما نيز در تلبيه، تأسي نماييد به ايشان و بگوييد: اي مولاي ما! اگر بدن ما اجابت تو ننمود، مانند شهدا در آن وقتي كه طلب ياور مي نمودي، و زبان ما لبيك نگفت در آن وقت، پس به تحقيق كه قلب ما تو را اجابت نموده به دوستي عمل ايشان، و چشم ما به گريه بر تو، آخر آنچه در زيارت است.