خصائص الحسينيه، ص 268.

و اما اطعام ايتام و مساكين[در روز قحطي و گرسنگي]؛ پس زيارت او به منزله ي آب دادن است به تشنگان اهل بيتش و اطعام به ايشان است، و احسان به امام مضطر خاك نشين است؛ و اما زيارت مؤمنين و اكرام ايشان. پس زيارت آن جناب، زيارت سيد مؤمنين است و موجب اكرام و تعظيم است.


و اما قرض الحسنه، پس قرض دادن به مؤمن مضطر، قرض دادن به خداست. پس چگونه است قرض دادن به امام مؤمنين كه مضطر و غريب وطن بوده، و همه ي خلق، هر چه داشت از او گرفتند، حتي اين كه جسد شريفش را در بيابان انداختند و كسي نزد او نمي رفت. پس هرگاه تو قصد او نمايي و به زيارتش روي، البته قرض بزرگي است بر خدا كه نمي دانم ثوابش را چند برابر خواهد داد، كريمي كه وعده كرده است به كساني كه به او قرض الحسنه بدهند.

واما عيادت مريض كه اگر كسي آن را ترك كند، خداوند در محشر، او را عتاب نمايد كه: «اي بنده ي من! چرا به عيادت من نيامدي در وقتي كه مريض شدم؟». [1] پس زيارت آن جناب، چون تأمل كني، عيادت است نه از براي بيمار به تب، يا درد سر، بلكه آن عيادت مجروح عطشان، و مكروب لهفان (اندوهگين)، بلكه عيادت مقطع الأعضاء و مرضض الأعضاء است. چنان كه منقول است كه حضرت زهرا عليهاالسلام را در خواب ديدند كه به اين مضمون، نوحه مي نمود: «اي دو چشم، اشك بريزيد و جاري باشيد و خشك نشويد از براي ميتي كه در زمين كربلا سينه اش را خرد نمودند». [2] .

پس چون به قصد زيارتش روي، قصد عيادتش نما كه به ثواب پرستاري مريض و عيادت، فائز شوي.

و اما تجهيز مؤمن، بخصوص مؤمن غريب، كه تجهيز او فضيلتش بي منتهاست. پس زيارت آن جناب، در حكم تشييع جنازه ي آن سرور و تغسيل و تكفين آن بدن مطهر است و آن جسد انور در قلب خود، به اعتبار توجه قلبي به آن قبر شريف.

و اما ادخال سرور در قلب مؤمنين كه از افضل اعمال است و سبب نجات


از اهوال است، [3] پس در فضل زيارت وارد است كه اگر مي دانست زائر كه چه سروري داخل مي شود بر رسول خدا صلي الله عليه و آله و اميرالمؤمنين عليه السلام و فاطمه زهرا عليهاالسلام و ائمه ي هدي و جميع شهدا و چه قدر در حق او دعا خواهند كرد و چه ثواب ها در دنيا و آخرت به جهت او مقرر مي شود، هر آينه دوست مي داشت كه هميشه خانه ي خود را در آن جا قرار دهد، يا اين كه هرگز در خانه ي خود نماند. [4] .

جهت دوم [5] آن كه خداوند، قسم ياد نموده است كه زائر را نااميد نكند. چنان كه از حضرت امام محمد باقر عليه السلام مروي است كه فرمود: «چون حسين عليه السلام در كربلا كشته شد در حالتي كه تشنه و مكروب و محزون بود، پس خداوند قسم ياد نمود كه هر مكروبي يا مغمومي يا گناهكاري يا تشنه اي يا صاحب دردي و مرضي نزد قبر او رود و دعا كند و توسل جويد به آن بزرگوار، البته غمش و كربش را زائل نمايد و جاجتش را روا كند و گناهانش را بيامرزد و روزي اش را زياد نمايد». [6] .

جهت سوم خصوصيت مخصوصه اي است كه در روايتي وارد شده كه هرگاه زائر در آن جا شب را بيدار باشد و روز را در زحمت باشد، خداوند به او نظر نمايد، كه به آن نظر، بهشت اعلي از برايش واجب شود. [7] .

جهت چهارم تأثيرات مخصوصه اي است در زيارت. از آن جمله، زيادتي عمر و رزق است. [8] .

و در زيارت عرفه وارد است كه آن، سبب اطمينان قلب است در عقايد


حقه، [9] و اين اثر، از همه ي آثار است؛ زيرا كه همه بر اين توقف دارند و از آن جمله آن كه جميع بدي ها و مرگ هاي بد را دفع مي نمايد. [10] و در ضمان (ضمانت) پيغمبر خدا داخل مي نمايد، چنان كه در پانزده حديث، مذكور است كه پيغمبر صلي الله عليه و آله، ضامن است كه هر كس زيارت كند حسين عليه السلام، يا پدرش، يا مادرش يا برادرش را اين كه روز قيامت، او را زيارت كند و از هول ها و شدائد آن، خلاص نمايد او را. [11] .