خصائص الحسينيه، ص 115.

چون كه آن جناب را از آب مباح، منع كردند، خداوند به او عطا نمود چهار نوع آب:

يكي حوض كوثر را حق او قرار داد و اصحاب او را پيش از خروج روحشان، از آن سيراب نمود. چنان كه علي اكبر، وقتي كه بر زمين افتاد، فرياد كرد: «اي پدر! اين جد من است كه مرا سيراب نمود به جامي كه هرگز بعد از آن، تشنه نخواهم شد» [1] و حق گريه كنندگان او قرار داد كه در روز عطش اكبر، ايشان را از آن سيراب خواهد نمود. چنان كه در روايت مسمع است، و اين فايده، در بسياري از اعمال حسنه، مروي است؛ لكن خصوصيت حسين عليه السلام آن است كه كوثر، فرحناك مي شود به اين كه گريه كنندگان، از آن بنوشند. [2] .

دوم آب حيوان است در بهشت، كه با اشك گريه كنندگان او ممزوج


مي شود. پس در خوبي طمعش مي افزايد. [3] .

سوم اشك چشم است كه خداوند، حق او قرار داده. اين است كه او را كه «صريع الدمع و قتيل العبرة» گويند و آن را اثر اسم شريفش قرار داده؛ بلكه اثر هر چه منسوب است به او، و اثر ذكر مصيبتش و اثر نظر به قبرش و اثر بوييدن تربتش. [4] .

چهارم هر آب سرد خوشگواري است كه دوستان بنوشند، پس حق آن جناب، در آن هست كه بايد او را ياد كنند و بر قاتلين او لعنت فرستند. چنان كه فرمود: «شيعتي ما إن شربتم عذب ماء فاذكروني[؛ اي شيعيان من! هرگاه آب گوارايي نوشيديد، مرا ياد كنيد ]» و حضرت صادق عليه السلام فرمود كه: «من هرگز نياشاميدم آب سردي، مگر اين كه ياد كردم حسين عليه السلام را» [5] و حكمت در اين كه حقوق آن جناب از جهت آب، چهار نوع است، شايد دو وجه باشد.