خصائص الحسينيه، ص 75.

حضرت بر همه ي اين امور صبر كرد، لكن گريه بر حسين عليه السلام مي نمود؛ چون آن، منافي صبر نيست، بلكه لازمه ي شفقت و رقت است و شنيده نشده كه آن حضرت، وقتي، مصيبت خود را با يكي از اهل بيت خود ذكر نموده باشد و گريه كند، مگر نسبت به حسين عليه السلام كه هر وقت او را مي ديد يا به ياد مي آورد، گريه بر او غالب مي شد و به علي عليه السلام مي فرمود: «او را بازدار». پس مي بوسيد


گلوي او را و گريه مي كرد. عرض كردند: چرا گريه مي كني؟ مي فرمود: «جاي شمشيرها را مي بوسم» [1] و اگر حسين عليه السلام را خوشحال مي ديد، گريه مي كرد و اگر محزون مي ديد گريه مي كرد و اگر لباس نو مي پوشيد، گريه مي كرد؛ [2] و همچنين اميرالمؤمنين و فاطمه و حسن عليه السلام، همه گريه مي كردند.