خصائص الحسينيه، ص 65.

اطعام نمودن در وقت تنگي به يتيم و مسكين، از افضل اعمال است و موجب خلاص از عقبه ي دشوار، و آن جناب، از اين عمل متمكن نشد در روز


عاشورا، با اين كه روزي كه بر ايشان از هر جهت تنگ بود؛ زيرا كه طعام، بالمره (يكباره) در نزد ايشان مفقود بود. از اين جهت، حضرت سجاد عليه السلام مي فرمود كه فرزند رسول خدا شهيد گرديد، گرسنه و تشنه. [1] .

ولي چون تشنگي را شدت زياده بود، مكرر ذكر شده، و آن حضرت، طلب آب نمود و طلب طعام نكرد. چون در آن، ذلتي است كه اصحاب غيرت، از آن امتناع دارند؛ بلكه اگر كسي بدون سؤال هم مي داد، نمي گرفتند، و از اين جهت است كه چون اهل كوفه، خرما و گردو به اطفال اسير مي دادند، ام كلثوم، صيحه اي زد بر ايشان كه صدقه بر ما حرام است، و مي گرفتند از دهان اطفال و مي انداختند؛ [2] زيرا كه اطعام در اين حال، صدقه اي است كه مشتمل است بر اهانت و ذلت، و قبول از براي ايشان حرام بوده، هر چند به عنوان زكات نباشد (چون صدقه ي مندوبه، بر سادات حرام نيست؛ ولي قبول ذلت، بر هر كسي حرام است).