خصائص الحسينيه،ص 29.

آنچه از اخبار صحيحه ي بسيار مستفاد مي شود، آن است كه اول مخلوقات، نور شريف حضرت پيغمبر صلي الله عليه و آله است و عقل نيز بر اين دلالت دارد، نظر به اشرفيت آن حضرت و احببيت او، و كثرت اعتناي خدا به شأن او، و در بعض اخبار است كه اول مخلوقات، نور آن سرور و نور ائمه ي هدي است و به هر تقدير، نتيجه آن است كه اول مخلوقات، نور حسين عليه السلام است، چون همه، نور واحدند و نور احدند، چنان كه جدش فرمود: «حسين مني و أنا من حسين؛[حسين از من است و من از اويم ]» [1] و در خبر ديگر: «أنا من حسين و حسين مني؛[من از حسين هستم و حسين از من است ]» [2] كه مقامش در بيان شرافت نور آن جناب، بالاتر است از حديث اول؛ و چون آن جناب، اول مخلوقات است و همه ي خلق، تابع و طفيل وجود آن سرورند، پس عجب نيست كه جميع


مخلوقات، بر آن جناب گريه كنند، از انبيا، ملائكه، افلاك، انس، جن، شيطان، بهشت، جهنم، جمادات، عناصر، معادن، نباتات، حيوان، آفتاب و ماه؛ نه از اين عالم تنها، بلكه از جميع عوالم، كه در بعضي اخبار وارد است كه خداوند، خلق فرموده است هزار هزار عالم و هزار هزار آدم، [3] و بكاي اين عوالم، نه تنها بعد از قتل آن سرور است، بلكه پيش از تحقق آن بوده، چنان كه در زيارت سوم شعبان از حضرت حجت غائب - عجل الله فرجه - مأثور است: «بكته السماء و من فيها و الارض و من عليها و لما يطاء لا بتيها [4] [يعني: ]آسمان و زمين و آنچه در آنهاست، بر آن جناب گريه كردند، و حال اين كه هنوز قدم به عرصه ي دنيا ننهاده بود» و چون آن جناب، در اول خلقت، مظهر خشوع و خضوع بوده، پس هر خضوع و انكساري كه در عالم است، از براي آن سرور است؛بلكه مي گوييم كه آن خنجر و شمشير و سنان و تير كه بر بدن آن جناب مي زدند، ايضا بر حال او گريه مي نمودند؛ بلكه قاتلين و ناصبين هم به فطرت اصليه، بر حال آن سرور، گريان بودند، هر چند به صفات ظاهره، تغيير فطرت اصليه داده بودند، و مخلد در دوزخ خواهند بود؛ ولي باز چون غافل مي شدند، به گريه مي افتادند، مانند كفاري كه به قلب تصديق دارند، ولي به زبان، انكار مي كنند: «و جحدوا بها و استيقنتها أنفسهم ظلما و علوا؛[از روي ستم و سركشي، آن را انكار نمودند، در حالي كه در دل، به آن يقين داشتند ]. [5] . مانند زنادقه و دهريه كه چون غافل شوند از عناد و لجاج خود، اقرار به توحيد مي نمايند، و همچنين دشمنان آن جناب، در حال غفلت، گريان مي شدند؛ بلكه گاهي عظم (عظمت) مصيبت به حدي بود كه در حال غلبه ي عداوت و اشتغال به قتل و جرح و نهب (غارت) و اسر (اسارت)، گريان مي شدند. چنان


كه ابن سعد ملعون، در وقتي كه امر به قتل آن حضرت نمود، گريان شد، [6] و آن ملعوني كه سلب نمود گوشواره ي فاطمه دختر حضرت را، گريه مي نمود، [7] و يزيد ملعون، با آن شقاوت و قساوت، چون نظرش به اساري (اسيران) افتاد، بر حالت ايشان رقت نمود و گفت: قبيح باد پسر مرجانه! [8] .