خصائص الحسينيه، ص 23.

و چنين مجلسي، داراست صفات مشاهد شريفه را و آن، چهارده صفت است:

اول آن كه مصلاي خداوند است، يعني محل صلوات اوست بر اهلش.

دوم آن كه ملائكه در آن حاضر مي شوند.


سوم آن كه شخص، به دعاي پيغمبر خدا و ائمه هدي فائز شود.

چهارم آن كه منظور نظر، جناب سيدالشهدا گردد.

پنجم آن كه آن حضرت، با ايشان مخاطبه و مكالمه نمايد.

ششم چنين مجلسي، محبوب جناب صادق عليه السلام است.

هفتم مانند عرفات است.

هشتم مانند مشعرالحرام است.

نهم مانند حطيم (ديوار كعبه) است. [1] .

دهم مطاف بيت الله است.

يازدهم قبه ي حسين است.

دوازدهم خاموش كننده ي آتش هاست.

سيزدهم منبع آب حيات است.

چهاردهم تالي (تابع) مجالسي مي شود كه ابتداي آن، خلقت و آخر آن، محشر است و تفصيل اين مطالب، ان شاء الله بيابد؛ و چون اين امر را تصور نمايي، پس چگونه گمان مي كني كه نااميد شوي و از اين همه مشاهد، با اين حالات شريفه و عبادات لطيفه و اجتماع صفات و تواتر بركات؟ پس اگر موانع مانع باشد به آن، قليل اثري خواهد ماند و همان، مرا كافي است:



قليل منك يكفيني ولكن

قليلك لايقال له قليل



[كمترين عنايت تو مرا بس است؛ ولي كمترين عنايت تو را نتوان كم نام نهاد ].و چون اين مطلب مرا يقين گرديد، مخاطبه با نفس را كوتاه نمودم و به اميدواري بسيار، دست توسل به دامان حسين عليه السلام زدم و به جهت استحكام آن، شروع در تأليف اين كتاب نمودم كه مشتمل است بر بيان خصائص آن


جناب، كه به آن خصائص، ممتاز است از تمام مخلوقات، حتي از انبيا و ائمه عليهم السلام و ناميدم آن را خصائص الحسين عليه السلام و مزايا المظلوم، اميد از فضل پروردگار آن كه، آن را ذخيره ي قبر و نشور، و مايه ي امن و سرور، و اسباب بقاي ذكر موفور (فراوان) قرار دهد؛ و ما توفيقي الا بالله عليه و توكلت و اليه أنيب.