از (هاني بن ثبيت حضرمي) نقل شده كه گفت: من، همراه با نه نفر ديگر، در هنگام به شهادت رسيدن امام (ع) ايستاده بوديم كه نوجواني از خاندان حسين (ع) را ديديم كه پيراهن پوشيده، و در گوشهايش دو نگين داشت، او عمودي از آن خيمه ها برداشته و با نگاهي ترسان به راست و چپ نگاه مي كرد، و از آن طرف مردي به سرعت آمده و هنگامي كه به نزديك او رسيد، خود را از روي اسب به سوي او متمايل كرده و چند بار او را با شمشير زد و پس از آن كنيه خود را گفت.

نام آن جوان، (محمد بن ابي سعيد بن عقيل بن ابي طالب) بود كه مادرش در آن حال به او نظر افكنده و مبهوت بود.