هنگامي كه (عبدالله بن مسلم) به شهادت رسيد، خاندان ابي طالب باهم حمله واحدي نمودند، امام (ع) فرياد زد: بركشته شدن صبر كنيد اي فرزندان عموي من، به خدا قسم شما پس از اين روز ذلّت و خواري نخواهيد ديد.

سپس (عون بن عبدالله بن جعفر طيّار) به ميان آنان رفت كه مادرش (زينب) بود، و بعد از او برادرش (محمد) كه مادرش (خوصاء)، و سپس (عبدالرحمن بن عقيل بن ابي طالب) و برادرش (جعفر بن عقيل) و (محمد بن مسلم بن عقيل) به دنبال او به ميدان رفتند.

در اين حال به (حسن المثني) فرزند (امام حسن (ع)) هيجده زخم اصابت كرده و دست راست او قطع شد، ولي هنوز به شهادت نرسيده بود.

سپس (ابوبكر بن اميرالمؤمنين (ع)) كه نامش (محمد) بود به ميدان آمد، و (زحر بن بدر نخعي) او را به شهادت رساند.

در اين ميان (عبدالله بن عقيل) هنوز هم با آنان در حال مبارزه بود، تا آنكه زخمها بر اوكارگر شده و بر زمين افتاد.

سپس (عثمان بن خالد تميمي) به سوي او آمده و او را به قتل رساند.