در مكّه، نامه هاي مردم كوفه به او رسيد كه از او مي خواستند نزد ايشان برود، چرا كه امام نداشتند، از طرفي (نعمان بن بشير) را درمواقع نماز جمعه و جماعت تنها مي گذاشتند، و از اطراف او پراكنده شده بودند.

نامه ها زياد شد بطوري كه در عرض يك روز ششصد نامه به امام رسيد و از نمايندگان مختلف، دوازده هزار نامه به وي دادند و در هركدام از اين نامه ها، بر درخواست خود اصرار مي كردند، و امام (ع) به آنان پاسخي نمي داد.

تا آنكه آخرين نامه از (شبث بن ربعي) و (حجار بن ابجر)، و (يزيد بن الحارث) و (عروة بن قيس) و (عمرو بن الحجاج) و محمد بن عمير بن عطارد) بود كه در آن آمده بود:

(مردم منتظر تو هستند و هيچ نظري جز نظر تو ندارند، پس اي فرزند رسول خدا، عجله كن، چرا كه سرزمين ما سبز شده و ميوه هايش رسيده و گياهان از زمين سربرآورده و درختان، برگهاي سبز خود را ظاهر كردند، پس اگر مي خواهي بدين جا بيا كه در اين صورت در ميان سربازان آماده به خدمتت قدم خواهي نهاد).