امام (ع) پيش از خروج از مدينه وصيّت نامه اي نوشت كه در آن فرمود:

(بسم الله الرحمن الرحيم: هذا ما أوصي به الحسين بن علي بن أبي طالب الي أخيه محمد المعروف بابن الحنفيّة، انّ الحسين يشهد أن لا اله الاّالله وحده لا شريك له، و أنّ محمدا عبده و رسوله، جاء بالحقّ من عنده، و انّ الجنّة حقّ، والنار حق، والساعة آتية لاريب فيها، و أنّ الله يبعث من في القبور.

انّي لم أخرج أشراً ولا بطراً ولا مفسداً ولا ظالماً، و انّما خرجت لطلب الاصلاح في امّة جدّي (ص)، و أريد أن آمر بالمعروف و أنهي عن المنكر، و أسير بسيرة جدّي و أبي عليّ بن أبي طالب عليه السلام، فمن قبلني بقبول الحق، فالله أولي بالحق، و من ردّ عليّ هذا، أصبر حتّي يقضي الله بيني و بين القوم بالحق، و هو خير الحاكمين.

و هذه وصيّتي اليك يا أخي، و ما توفيقي الاّ بالله عليه توكّلت و اليه أنيب).

ترجمه:

بسم الله الرحمن الرحيم: اين وصيّت نامه حسين بن علي (ع) براي برادرش محمد بن حنفيّه است اينكه حسين شهادت مي دهد كه جز خدا، خدايي نيست و او هيچ شريكي ندارد، و آنكه محمد (ص) بنده و فرستاده اوست كه به حق از طرف خداوند برانگيخته شد، و آنكه بهشت و دوزخ حق است، و مرگ فرا خواهد رسيد، و هيچ گريزي از آن نيست، و آنكه خداوند مردگان را در روز قيامت بر مي انگيزد.

و من از روي طغيانگري و فساد و ظلم قيام نكردم، بلكه به خاطر اصلاح امّت جدّم رسول الله (ص) برخاسته و خواستار امر به معروف و نهي از منكر هستم، و مي خواهم بر طبق سيره جدّم رسول خدا (ص) و پدرم عليّ بن أبي طالب (ع) عمل كنم.

بنا بر اين هركس به حق، مرا قبول كند، خدا در آن اولي است و هركس آن را رد كند، صبر مي كنم تا خداوند ميان من و قوم من داوري كند و او بهترين داوران است.

و اين وصيّت من به توست، اي برادرم، و از خداوند طلب توفيق كرده، و بر او توكّل و توبه مي كنم).

پس از آن وصيّت نامه را پيچيده و مهر كرد و به برادرش محمد داد.

امام (ع) پس از آن از مدينه به طرف مكّه در شب يكشنبه، دو شب پيش از پايان ماه رجب حركت كرد در حالي كه فرزندان و برادران و فرزندان برادرش امام حسن (ع) و اهل بيت او، او را همراهي مي كردند و او چنين مي خواند:

(پس از آن خارج شد در حالي كه محتاط و ترسان بود و مي گفت خداوندا مرا ازاين قوم ظالم نجات بخش).

پس از آن راه اصلي را در پيش گرفت، به او گفته شد: از اين راه باز گرد، تا اگر كسي دنبال تو بيايد تو را نيابد، همچنان كه ابن الزبير چنين كرد، فرمود:

(نه به خدا از اين راه جدا نمي شوم تا آنكه خداوند آنچه را كه مقدّر كرده است به انجام برساند).

و در روز جمعه، سوم شعبان وارد مكّه شد. پس از آن به خانه عباس بن عبدالمطلب وارد شد، و مردم مكّه و مناطق اطراف آن به نزد او رفت و آمد مي كردند، ابن زبير نيز همراه ديگران به نزد ايشان رفت، گرچه ورود امام (ع) به مكّه بر او گران آمد چرا كه امام، نزد مردم اعتبار و نفوذ بيشتري داشت و تا هنگامي كه امام (ع) در ميان آنان بود، با ابن الزبير بيعت نمي كردند.

امام حسين (ع)، در يكي از روزها به زيارت قبر جدّه اش حضرت خديجه (س) رفته و در آنجا نماز خوانده و دعا و زاري نمود.