در همين راستا اما براي جلب حمايت عموم مردم عراق نامه ديگري به سران بصره مي نگارد و ضمن بر شمردن برخي جنايات و تباهي هاي بني اميه آنان را به ياري خويش و حمايت از نهضت فرا مي خواند. نامه امام به بصره خطاب به سران طايفه ها مانند مالك بن مسمع، احنف بن قيس، منذر بن جارود، مسعود بن عمرو، قيس بن هيثم، عمرو بن عبيد الله... و نامه اي نيز خطاب به تمام سران تشيع در بصره مي باشد.

در اين نامه امام ضمن سخن از رسالت رسول الله (ص) و سخن از اين كه شايسته ترين افراد بر جانشيني رسول الله (ص) ما اهل بيت مي باشيم، مردم را به كتاب خدا و سنت رسول الله (ص) دعوت مي كند. آنگاه مقاسد و تباهي هاي نظامي حاكم را گوشزد مي كند كه بدعت ها آشكار شده و سنت هاي ديني زير پا نهاده شده است. در نهايت به مردم مي نگارد اگر از رهبري من حمايت نمايد، شما را به راه سعادت خوش عاقبتي رهنمون خواهم بود. [1] پيك هاي نامه رسان امام به سوي عراق پيشاپيش امام حركت نموده اند و اما نيز با كاروان همراه مكه خارج و به سمت عراق در حركت مي باشد.