در مرحله نخست انتخاب تاكتيك و روش از جانب اما حسين عليه السلام به گونه اي است كه از بهترين روش در جهت اطلاع رساني جامعه از حركت و اهداف خويش، ياري طلبيدن و ساماندهي نيروهاي مردمي عليه حزب حاكمه در رسيدن به اهداف مقدس شكل گرفته است. امام حسين عليه السلام براي يك جنگ نابرابر آماده نمي شود و جامعه را هم براي هر يك برخود نظامي آمده نمي سازد، بلكه يك حركت فراگير مردمي پديدار مي سازد تا كه با توان مندي نيرومند اين حركت بتواند به هدف خويش ‍ نزديك شود.

سخن از فراهم آوردن چند ده نفر يا صد يا هزار سرباز نظامي نيست.

سخن از يك شور يك انقلاب و يك بسيج مردمي فرا گير عليه تباهي هاي بني اميه مي باشد. سخن از پديدار ساختن يك جريان فرا گير و بزرگ اجتماعي است.

هدف امام بر خورد دو سپاه نظامي در ميدان نبرد نيست. بلكه بسي والاتر و برتر از برخورد و رويا رويي دو لشكر مسلح مي باشد. جريان نهضت حسيني رويا رويي دو جريان بزرگ اجتماعي، يكي تشكل همسو و همراه اهل بيت و به رهبري حسين عليه السلام، و ديگري تشكل چالشگر حزب عثمانيه به رهبري يزيد و ديگر رهبران اين حزب.

بر اين اساس اقدامي كه حسين بايد انجام دهد تنها فراهم آوردن سپاه براي ميدان نبرد خونين نيست، بلكه آگاه ساختن و به حركت در آوردن يك تشكل همراه است، كه در سراسر كشور اسلامي با لايه هاي ضخيم و نازك حضور دارد. اگر اين حركت اجتماعي ساماندهي شود، ان گونه توان مند خواهد كه بتواند اهرم هاي قدرت ستمگران شكسته و نهادهاي ديني را در مديريت جامعه مستقر سازد. و اصلاحات عميق اجتماعي را در فرآيندهاي گوناگون همانند زمان علي عليه السلام پديدار سازد.