با اين تحليل اين كه گفته شود تفاوت روش هاي اجتماعي و موضع گيري هاي امامان به صفات خصوصيات خود آنان باز گشت دارد، سخني بي پايه خواهد بود. زيرا خاستگاه اين تفاوت ها به ظرفيت ها و شرايط متفاوت جريانهاي اجتماعي هر زمان باز گشت دارد. به گونه اي امام حسين در زمان امام حسن همان موضع گيري امام حسن را دارد و امام حسن نيز اگر در شرايط امام حسين زندگي مي نمود، همان موضع گيري امام حسين عليه السلام را پيش مي گرفت.

به همين خاطر موضع امام حسين عليه السلام پيش از امامت خودش كه در دوران امامت ده ساله امام حسن سپري شد، همان تاييد موضع گيري هاي برادرش بود. همان گونه كه امام حسن عليه السلام با مصالحه موافقت نمود وي پيروي امام خويش برادر بزرگوارش امام حسن عليه السلام بود. وي نيز مصالحه را پذيرفت. ثم قال للحسين فبايع فقام و بايع. [1] اين كه برخي مي نگارند امام حسين صلح را بر نمي تابيد و بر امام حسن انتقاد مي نمود كه چرا با معاويه مصالحه نموده است [2] ، سخني بي پايه و بي اساس و ناشي از شناخت صحيح نداشتن از ويژگي هاي امامان است. زيرا موضع گيري امام حسين در زمان امام حسن همان موضع گيري برادرش مي باشد.

وقتي در زمان امامت خودش كه مدت ده سال با معاويه سپري شد (از سال پنجاه تا شصت) موضع گيري همان تداوم موضع گيري برادرش بود.

و خود مي فرمود با اين موقعيت شرايط نهضت عليه حزب عثمانيه فراهم نيست، منتظر ماند تا مرگ معاويه فرا رسيد. [3] .