از ديدگاه ديني مي توان گفت كه مسالمت هدف زندگي است. يعني دين براي جامعه يك زندگي توام با صلح و صفا و بدور از هر نوع خشونت و اعمال زور فراهم مي سازد. دين جامعه را به دو قسم عمده تقسيم مي نمايد، دين باور كه با وي بايد كمال رافت و مهرباني برخورد شود:

بالمومنين روف رحيم [1] و اما اخ لك في الدين. [2] و بي دين، نسبت به كسي كه دين باور نيست (يعني دين اسلام را نپذيرفته است) زندگي بر اساس مشتركات حقوق انساني است كه: نظير لك في الخلق [3] تنظيم مي گردد.

رهنمون دين اين است كه اگر طرف چالشگر، به صلح نظر افكند و تمايل نشان داد و اغوش صلح گشود، از ان استقبال نما، و ان جنحوا للسلم فاجنح لها. [4] .

دين

دين رافت و مهرباني و تجلي شفقت است. آن كه دين را با پندار يا با رفتار خويش خشن معرفي مي نمايد از معارف ديني فرسخ ها فاصله دارد.

البته اين باور پايه اي بدين معنا نيست كه دين از مظاهر فساد و توطئه و خيانت در غفلت است. زيرا با خيانت و توطئه و عناد و كينه توزي كه زمينه هاي فساد اجتماعي را فراهم مي سازند برخورد صحيح، همان رويا روي و ريشه كن نمودن غده هاي فساد است.

بر اين اساس زندگي مسالمت اميز و توام با انس و الفت و برادري و برابري و يكسان در حقوق انساني، اساس و پايه زندگي اجتماعي ديني را شكل مي دهد. در عين حال همين موضوع در مورد يك جريان اجتماعي مانند حزب عثمانيه ممكن است تفاوت داشته باشد كه به توضيح ان مي پردازيم.